Sensizliğin adı yok bu diyarda,her sokakta başka renk gözlerin,her karanlık hayatının buğusunu taşır gecelerine…
Yaralarım ağır,kan sızıyor gecemin en karanlık yerine göremiyorum.Sakinim,gözlerim tek noktada ve geleceğinden hep korktuğum sensizliğimle baş başayım.
Güneşlerini aldı benden hayat.Oysa,gecelerime verdiği senli düşlerimle gülen bir ben uyanırdı sabaha şimdi uyumak işkence,uyanmak ölüm.Güneşi sevmiyorum artık.Senli günlerimin izlerini taşıyan bu kenti haritadan silmek hatta koparıp yerini hiç bulamayacağım bir ülkenin altına saklamak geçiyor içimden,yapamıyorum.
Bedenim yorgun,yüreğim hasta,ellerime bakıyorum ara sıra burnuma sen kokuyor,ağır adımlarla yürüdüğüm evin koridorunda hafif,silik bir siluet,sen çıkıyorsun karşıma.İçimin öfkeli kalabalığı aynı ağızdan ‘unutmalısın,bitti,yüreğini kapa’ sloganlarıyla içimin tüm bölgelerine yayılıyorlar,sığınacak bir yer arıyorum,bulamıyorum.
Kabullenemediğim gidişin hayatımın tüm hücrelerini yavaş yavaş ölüme sürüklerken,senin başka gözlerde aşka nasıl hayat verdiğin geliyor aklıma,beni acımadan bırakan ellerin ona dokunuyor,onun adı yazılıyor,gözlerinin daldığı tüm boşluklara.Yüzümde beliren bu sarı renk ve dilime dolanan kurtulamadığım o son sözler
‘seni kimler aldı,kimler öpüyor seni’
Kolay olsa gitmek,giderdim…
Sensizliği,senli günleri ve hayatımı siyaha boyayan adını,fotoğraflarını sakladığım o kırmızı kutuya kilitleyip.Hayatımın en masum kareleriyle terk ederdim bu kenti,giderdim.Gidemedim,ağlayan gözlerimle her gün gittiğin yerde dönüşünü bekledim.Yağmurlar yağdı üzerime,güneş yaktı,ben gidemedim.Aynı köşede,son bakışını gördüm her güneş açtığında.Hergün bildiğim tek gerçekti,dönüşünün hiç olmayacağı ama ben bekledim.
Şimdi yaralarım ağır,kan sızıyor gecemin en karanlık yerine göremiyorum.Belki diyor düşlerimdeki melek,belki gelir sen bırakma hayatın ellerini ve beklemeye devam et.Ve aynı kelime dilimde,kolay olsa gitmek,giderdim.