Şimdi çıkıp bu evden ve hiçbir aralık bırakmadan kapıda gideceğim. Karanlık olacak evin pencereleri,ev sessiz. Ardımdan adımın hecelerini diline alacak kimse olmayacak. Eşyalar aynı, duvarların rengi ve odalara sinmiş kokular her şey aynı.Zaman başka, zaman yılları içmiş olacak. Gecenin siyaha bürüdüğü sokaklarda yalnızlığımı ve birkaç parça eşyamı çantama alıp bu kente aralarında tanıdığımı sandığım tüm insanlara ve büyüdüğüm bu izbe sokaktaki tüm taşlara elveda diyeceğim.
İçimde git gide artacak annemin sesi
-daha çok erken geri dön…
Gözlerimden akan yaşları sileken soğuk ellerim, annemin bana artık hiç seslenemeyeceğini anımsayacağım gözyaşlarım donacak, hayat donacak. Anılar adımlandıkça, uzaklaştığım km taşlarında asılı kalacak…
Gitmek, yalnız gitmek uğurlanmadan ve kendine acıyarak. Siluetini mutlu günlerin geçtiği o evin duvarında asılı bırakmak ve herkes bir bir ayırırken yolunu senden anlamak ya da hiç anlamamak…
Saçlarındaki beyazları saydığım günler geliyor aklıma yaşlandığımı anlamaktan korktuğum günler. Oysa o birkaç tel ne çabuk karışıyormuş hayata herkes giderken ve ardında kızım(oğlum) diyecek birileri kalmazkenmiş asıl yalnızlık asıl yaşlılık.
Dün biri yolda teyze dedi bana ben ağladım.Anne olmadan teyze oluşum dedi içimdeki çocuk anne olmadan annemsiz olmuşum.Nedensiz bir rüzgarda savrulurken eteklerim, geç çalan zillerini yeni duymuşum hayatın. Bugün ben ağlarken, karşımda gözlerime bakan çocuk o masum çocuk ne çok benziyormuş bana bunu anladım….
Bir gün ölüm geldiğinde kapıma ve ben saçlarımdaki siyah telleri sayarken yakalandığımda verecek ne cevabım olacak hayata…
Gitmek yalnız gitmek uğurlanmadan,ardımdan ağlayan olmadan.Elveda cümleleri duvarımda asılı kalarak ya da acınarak,bir sabah vakti dönemediğim köşe başında yığılmış bedenim başındaki insanların gözlerindeki o zavallı bakışlarını izlerken gitmek ellerim soğuk,valizimde günahlar…
Gözlerini kapa hayatında savrulan ne çok acı parçası olduğunu göreceksin sonra aç ve yıllar sonrasının kendini sil hafızandan.Duvara astığın siluetini yavaşça giy üzerine ve unutma har hayatın sonu ölümle biter.