Merhaba!!!Bu yazıda bir kadının dramını anlatacağım sizlere. Fakat yazının sonunda hastalığının tedavisi için gerekli parayı bulamadığını, hesap numarasının bilmem kaç sıfır on üç olduğunu, yardımlarınızı beklediğini söylemeyeceğim. Biliniz…

Yaşının kaç olduğunu henüz tam olarak bilen yok . Bazı tahminler yapılabiliyor sadece. Gençliğinde henüz fotoğraf teknolojisi olmadığı için önceden nasıldı neye benziyordu bilemiyorum. Son on yıllık fotoğraflarına baktıkça tipini Adile Naşit’e benzetiyorum ama şöyle göbekli sevimli ve kumral… Benden eskiler gözlerinin çocukluğunda masmavi olduğunu söylüyor zamanla yeşil de karışmış mavisine. Kumral saçları var. Dıştan bakınca mavi, yeşil ve kahverengi hakim yani.

Adı Dünya’ymış. Annesi Güneş ,babası Evrenmiş. Dokuz çocuklu bir ailenin üçüncü çocuğu olarak doğmuş. Ablası Venüs’le erkek kardeşi Mars’ın evleri arasında otel büyüklüğünde bir pansiyon işletiyormuş. Ay isminde de bir oğlu varmış.

Pansiyonunun müşterisi hiç eksik olmazmış. Her gün kaydı bile tutulamayacak kadar çok insan girer çıkarmış. Allah vere yedi odalı pansiyon çok büyükmüş de herkese yetiyormuş. Bu odalarda zencisi ,beyazı, çekik gözlüsü ,doktoru, mühendisi, işçisi, ev hanımı, çocuğu ,yaşlısı her çeşit insan kalıyormuş. Hatta odalarına bu çeşitlilikten dolayı Asya, Avrupa gibi isimler vermiş. Burada her dil anadilmişçesine konuşulurmuş.

Bu teyze çok hümanistmiş. Bir o kadar da hayvansevermiş. Bazı odaların bazı bölümlerinde vahşi hayvanlar için yer yapmış ben diyeyim tarantula, siz deyin kaplumbağa her türlü hayvan da barındırırmış.

Dünya Teyze’nin hayattaki en büyük keyfi bahçesiyle uğraşmakmış. Çeşit çeşit ağaçları, renk renk çiçekleri varmış. Müşterilerinin arıları Dünya Teyze’nin çiçeklerine konar, onlardan bal yaparmış, o da kiracıları bu baldan yiyecek de faydalanacak diye çok sevinirmiş.

Pansiyona gelen bir kiracı ortalama yetmiş sene kalırmış bu kadında rahat rahat. Tabi bu sözüm herkes için geçerli değil. Kimisi çok pahalı bulmuş erkenden çekip gitmiş müşterilerin, kimi yüz seneyi geçmiş hala aynı yerdeymiş. Dünya Teyze’nin pansiyonu tüm insanlara açıkmış.

Dünya Teyze müşterilerin memnuniyetinin her daim sağlanmasını iş felsefesi haline getirse de her zaman adil de olamıyormuş. Kimi odalarda petrol akarmış musluklardan, kimi odalarda su… Bazı odaları çok şıkmış. Diğer kiracılar bu şık odaları ellerinde birer tabak yiyecekle ziyarete gidermiş bazı mevsimlerde buna da turizm diyorlarmış. Avrupa odasının antika mobilyaları, Asya odasının egzotik dekorasyonu ,Amerika’nın da misafirlerine sunduğu imkanlar meşhurmuş mesela… Afrikada da fakir bir aile kalıyormuş…

Gel zaman git zaman bu kiracılar Dünya Teyze’ye zarar vermeye başlamışlar. 4x4 jeepler üretmiş pansiyonun havasını kirletmişler, kapalı yerlerde sigaralar içmişler, suları boşa harcamışlar, deodorantlar kullanıp Dünya Teyze’nin cildine zarar vermişler. Hormonlu gıdalar yedirip kadını kanser etmişler. Orman yangınları çıkarıp kel bırakmışlar. Odalarda tadilat iznini abartıp her yerine gökdelenler dikmişler. Çiçeklerini kopartıp, çimlerine basmışlar. Onu çok incitmişler, kırmışlar.

Artık Dünya Teyze’nin de müşterilerinin de huzuru kalmamış. Zavallı kadıncağız bu duruma gelmesine öyle üzülmüş, öyle üzülmüş ki sonunda depresyona girmiş. Günlerce gecelerce ağlamış. Çok ağlamış, daha çok ağlamış. İşte Dünya Teyze o günlerden beri susuzmuş. Şimdi son çareyi içindeki buzları çözmekte bulmuş. Küresel ısınma sorunu da böyle başlamış. Eğer bir gün içinde suya çevirecek bir kalıp buzu kalmazsa Dünya Teyze yanacak ve ölecek. Müşterileri de pansiyonu terk etmek zorunda kalacak. Söyler misiniz o günden sonra biz yokken çocuklarımıza kim bakacak?