Hayatın hakkında hiç bir şeyi merak etmiyorum. Ne iş yaparsın, kimsin, nerelisin… Bunların hiçbir önemi yok benim için. Hayat senin hayatın ve ben bilirim ki hayat insanın tek özgürlük alanıdır. Seni esaretim altına almak gibi bir çabam yok. Hayatının tamamı olmak isteyecek kadar bencilde değilim. Ben sadece senin hayatının küçük bir parçası olmaya çalışıyorum. Ve seni özgür olmak istediğim kadar özgür bırakıyorum.
Bilirim ki kırılmak istemiyorsam kırmamam, üzülmek istemiyorsam üzmemem gerekir. Bu demekse eşittir iyi insan, buna da inanmıyorum. En nihayetinde bunu bile kendi menfaatim için yapmış oluyorum.
Bir insanı tanımak cüzdanına ayda ne kadar girdiğini bilmek demekse, bir insanı sevmek hep mutlu olma beklentisine girmekse reddediyorum milyonların doğruladığı, adına da hayatın gerçeği dedikleri bu kavramı. Seni sevebilmem için banka hesaplarını bilmem gerekmiyor, seni sevmem için gözyaşı dökmeyeceğime inanmam gerekmiyor. Sevmek göze alınacak ya da alınamayacak diye ikiye ayrılan bir şey değil ki. Severken düşünmezsin! Ne başını ne sonunu… Ne iyiliğini ne kötülüğünü… Seversin işte…
Sorgulamadan, ayrıntılara takılmadan, hatta belki tek kelime bile konuşmadan yalnızca seversin…
Kalıplara sıkıştırılmış evlenilecek bay-bayan modelleri çizilir beyinlerde. Parası olmalı, iyi bir işi olmalı, arabası olmalı, köklü bir aileden olmalı, bana rahat bir yaşam sunabilecek her şeyi olmalı… Peki AŞK! O nerede kaldı? Bakındım ama göremedim, çok mu geride kaldı?
İnsanlar rahat yaşam uğruna huzurlu yaşamı unutuyor galiba yavaş-yavaş. Ama bilmiyorlar ki yaşam huzur sokağında oturuyor. O sokaktan geçmeden ne rahata kavuşulur ne de huzura…