Satırlarım intiharım... satırlarım; aşkının uçurumlarına kadar gelip, kendimi sana bırakışlarım...

Düşün ki; milyon satır tükettim, yüreğimi ayaklarına kapaklayan gurur yitikliğimin gölgesinde! Düşün ki; milyon kelime kurban ettim, beş harfli sahtekar adının puslu karanlığında! Düşün ki; milyon defa ambargo koydum bahar kokan satırlara ve milyon defa attım kendimi beş harfli adın kadar zehirli satırlara...

Katli caizdir varlığımın, bıraktığın yalnızlığın, hüzünbaz anıların ve sana dair herşeyin...

Satırlarıma davetsizce düşen gözyaşlarıma tezat, satırları soluklaştıran, harfleri oradan oraya kaçışmaya zorlayan sinsi bir gülümseme yerleşti dudaklarının kıvrımlarına, görebiliyorum! Eğik başıma inat, zafer kazanmış bir komutan edasıyla başın dik duruşunu hayal edebiliyorum...

Aşka inanmayan örümcek bağlamış kalbine acıyı anlatmak, bir ateiste Tanrı'yı anlatmaktan bile daha zor...

Sıradan bir acı değil, hayır! Senin gidişleri sıradan görmen kadar sıradan bir acı değil...

"Bu kez eğilmeyecek satırlarım, üç kuruşluk aşkının karşısında. Bu kez, ucuzca gidişine pahalı duracak adam gibi kalışlarım" diye başlayan gururlu satırlar yazabilmek isterdim sana! Yerle bir olmuş gurur kırıntılarımı tekrar inşa edebilmek adına yaptığım hiçbir şeyin sonuç vermediğine şahit olurken, sek düş kırıklığı içiyorum doyasıya... ve sinsi gülüşlerini görebiliyorum... ama acele etme zafer çanlarını çalmak için! Uğurlara bin kere ölüp, sebepsiz uğurlanmak kadar acıtmıyor küçümseyişlerin...

Çok sevdiğim bir arkadaşımın da dediği gibi: "Döktüğüm her gözyaşının binbir ahı var sana, utanmaz karakterine, yalnızca kendine gülen gamzene! Aşkı sevemeyişlerine hediyem olsun!" diyebilmek isterdim sana...

...ama benim satırlarım sana değil bana ölüm, bana intihar...

Katli caizdir satırlarımın...