sebepsiz gidişine bir sebep uydururken yüreğim bildiklerinden uzaklarda bir yerlerde başka başka renklerden bakıyordu sanki gidişinin soru işaretlerine... bir sebebin olmalıylı karanlıklardan karanlık beğenmeye davet etmek için bu aşkı... sebepsizlik yakışmazdı çünkü sebep olduğun büyük aşktan sonra sebepsiz yıkımlara...
kimsenin çözemeyeceği, karma karışık bir sebep uydurmak lazımdı şimdi bu sebepsizliğe...
siyahın her tonunu kuşandı cevap arayan sorularım cevaplarına giden yolda. zirifiri karanlıkları yakıştıramıyorum gidişinin cevabına... gökkuşağından urbalar dikyorum gözlerim kan çanağına dönene değin... rekler koyulaşıyor, sonra kaçışmaya başlıyor... karanlık bir fondan başka hiç birşey kalmıyor elimdesana dair, gidişine dair, yalnızlığıma dair... kalbimin güneş gören tek odasınada duvarlar örerek arkana bile bakmadan gidiyorsun ve beni sadece yokluğuna değilkaranlıklarada mahkum ediyorsun...köşeye sıkıştı ve cenin şeklini aldı bedenim... kımıldayacak halim yok. bir şizofreniyi oynuyorum nicedir!yollara çıkacak takat kalmadı güçsüz bedenimde. yolsuzum, yolluksuzum ve gittiğinden beri bende yokum...
Yalnızlığın en koyusunda bile şaşıyorum kalabalıklığıma! gelen giden eksilmiyor ve tuhaftır gelen gidenide aratmıyor...
Önce anılar çalıyor kapısını zihnimin, sonra sitemler, keşkler ve nedenler geliyor peşpeşe... birazdan gözyaşıdagelir davetsizce. ben sen gittiğinden beri hiç yalnız kalmadım ki!