SUSMA(MA)K
Ben seni sözün bittiği yerde, noktanın netliğinde sevdim. Sözsüz notaların huzurunda yasladım başımı aşkına. Konuşmadan, usul usul, sakince sevdim seni... Suskunluğun masumiyetini yükledim yalansızlığın aynadaki yüzüne.
Konuşmak illede bir gereksinim ise iletişim için, sonuna kadar reddediyorum bu gerçeği! Virgüllerden, ünlemlerden, tırnak işaretlerinden arınmış bir bakış nokta kadar net ve keskindir tüm cümlelerin yanında.
Virgül aralarına sıkıştırılmış yalanlar, ünlemlere gizlenmiş tehdit oluşturan sancılı aşklar, dilde başlayıp dilde biten vitrin sevdaları... Masum olan tek bir sözcük kaldı mı sahiden? Hangi sözcük daha masum olabilir ki suskunluğun yanında.
Söz bitse, nokta konsa ve sözün bittiği, noktanın konulduğu yerde masum ve gerçeğin ta kendisi olan bakışlar şahitliğinde aşkım aşkına gelin olsa... Masumiyetini taksan boynuma ve açsan masumiyetimin duvağını. Sonra hiç konuşmasak ve biz seninle hep susarak anlaşsak... Yalana, kalp kırmaya, kötü söz söylemeye meyilli dilimizi unutup yeni bir dil bulska ikimize ait küçük dünyada. Biz seninle hep susarak anlaşsak...