Sırılsıklam Aşık

Almanya ya gelişimin ikinci yılıydı. Bu iki yıl çok zorlu, meşakkatli geçmişti. Bir yığın uğraşmalardan sonra Türkiye den eşimi getirtmiştim. Küçücük bir evimiz vardı. Geç saatlere kadar çalışıyor yorgun argın eve atıyorduk kendimizi.

Şimdi iki sorunum vardı. Almanca öğrenmek, 3 yaşındaki kızımı Türkiye’deki akrabaların yanından alıp yanıma getirmek. Almanca öğrenmenin ne denli önemli olduğunu biliyordum. Çocuğum yanıma gelene dek bunu halletmeliydim. Çünki o yanıma gelince hasret bitecek ama hayatım daha da zorlaşacaktı.

Hemen bir kursa yazıldım. İşten çıkınca kursa gidiyordum. Ama eve öylesine gecikiyordum ki korkuyordum.Hem yorgunluk hem gece karanlığında yaşadığım korkularla kursu bırakmak zorunda kaldım.

Kızımı yanımıza aldık. Çalıştığım dikiş firmasının yakınında bir yuvaya verdik onu. Çalıştığım firma gecelik- sabahlık dikilen, 15 işçinin çalıştığı küçük bir aile işletmesiydi. Patronlar karı-koca Kuschmann lar bir de bayan Kuschmann’ın erkek kardeşi, işleri idare ediyorlardı. Çok iyi insanlardı.Güler yüzlü, yardım sever ve çok anlayışlı.

Birgün kızımı yuvaya bırakıp işe geldim. Makinama oturdum.Makinaların uyumlu tıkırtısından başka hiçbir şeyin duyulmadığı sakin bir anda önümde oturan arkadaşın hıçkıra hıçkıra ağlama sesiyle irkildik. Arkadaş bir yandan ağlıyor bir yandan söyleniyordu.Bay Kuschmann hemen yanına gitti,niye ağladığını sordu.Aylin işe başlıyalı çok olmamıştı. Hiç Almancası yoktu. Türkçe olarak - biz makina değiliz ,biz de insanız. Çıkartamıyorum işte bu lanet olası akortu. Yetiştiremiyorum, biz yaşıyoruz, ben yaşıyorum, makina değilim insanım ben- diyordu boyuna. Adeta bir buhran geçiriyordu Aylin. Onun sıkıntısını en iyi ben anlıyordum. Çünki ben de işe yeni başladığımda aynı şeyleri yaşamıştım. Akort çalışmada belli bir sürede belli bir işi çıkartman gerekir.Sen tam alışır, işi çıkarırsın süre kısaltılır.

Bay Kuschmann şaşkın , çaresiz Aylin’e bakıyor, söylediklerini anlamaya çalışıyordu. Sonra beni çağırdı.- söyle bakalım ne diyor bu, neden ağlıyormuş anlat bana dedi. Ben biraz Almanca biliyorum ya başladım tercümeye – wir sind keine Maschine , wir sind Menschen, geht nicht, geht nicht,( bir an durakladim neydi YAŞAMAK kelimesi diye düşündüm, hah! Buldum, heyecanla devam ettim tercümeye.) Wir verliebt ,ich verliebt,- was verliebt? Mir? Bay Kuschmann iyice şaşırmış, karısını, kaynını da çağırıyor. Ben anlatmak için el- kol hareketleriyle tekrarlıyorum.-Wir verliebt, biz yaşıyoruz ,biz insanız makina değiliz-.Bay Kuschmann - -ne, ne bana mı?- kaynını göstererek,- ona mı?- diyor. Ben-nein nein, wir verliebt - dedikçe bunlar gülmeye başladılar.

Herzaman yanımda taşıdığım küçük sözlüğü çıkardım.- yaşamak- kelimesini arıyorum ama bir türlü bulamıyorum. Bay Kuschmann elimden sözlüğü aldı, -verliebt- kelimesini buldu bana gösterdi.- SIRILSIKLAM AŞIK- hayır hayır diye çırpınıyorum.Onlar da habire gülüyorlar.Ortalık sakinleştikten sonra sözlükte aradığım kelimeyi buldum.- yaşamak- Leben- gösterdim.
Ben bu iki kelimeyi hayatımın sonuna kadar unutmayacak, birbirine karıştırmayacaktım ama onlar orada çalıştığım yıllar boyu yanımdan geçerlerken bana takılmaya devam ettiler. – wir sind verliebt ,
Biz aşığız......biz aşığız.