Yıldızları sildim,
parlattım,
geleceğin yollara serdim.
Gelmedin.

En güzel anılarımı giydim yine gelmedin.
Önünde beklediğim cam buğulandı.
Adını yazdım yine gelmedin.
Üzerimde yabani otlar bitti, başımın üzerinde kalın bir taş sen yine gelmedin…


Bütün geceler benim artık, bütün meyhaneler benim…
Bütün gidişler, terk edişlerde senin…
Yazdığım şiirler suya düştü, boğuldular.
Seni kaybettikten sonra ne yapayım “Seni seviyorum” yazan ıslak şiirleri.
Seni kaybettim şimdi sensizliği de kaybetmek istiyorum,
beceremiyorum…

Bakmayın bana öyle terk edilen sadece ben değilimdir herhalde bu şehirde.
Biliyorum artık istemiyor artık bu şehir beni. Belki de salgın hastalıktı ayrılık.
Kendime gitmeliyim, yani terk edilenlerin şehrine.
Eskiden bulutlara basarak yürürdüm şimdi ise bastığım o bulutlar yüzüme inmiş göremiyorum.


Sensizliğin denizinde akıntıya kapıldım sana sürükleniyorum.
İçimde anlamsız bir sıcaklık var.
Ter edişin ciğerime doluyor.
Boğuluyorum, ölemiyorum.

Çocukluğumu sende bıraktım.
Seninle yaşlanmak isterdim.
Aslında seninle yaşlanıyorum.
Sensizlik bana bıraktığın parçan, ona iyi bakıyorum merak etme.
Zaten beni hiç yalnız bırakmıyor artık.
Aynı sen gibi sensizlikte sürekli yanımda.
Tek fark senin yanımda olman beni mutlu ediyor sensizlik ise kahrediyor.
Senin yazdığın bir yazıyım, şiirim ben. Yazarımsın sen benim.

En güzel yazın olmak isterdim, beceremedim.
Hayallerine çok dalma demiştin. Haklıydın belki de hayallerim bitirildi. Boğuldum…