Sanırım yine kötümser cümleler kuracağım.
Çok yorgunum…
Bize yakışan zaten ayrılıktan öteye değildi.
En güzel anılar artık sana ait değil,
sana ait olan ancak terk edişler ve yalvarışlardır.

Bağır istediğin kadar bağır ancak bütün gözler amadır sana karşı.
Sana karşı iyi dileklerim köreldi.
Kaderin keskin kısmında yaşıyoruz artık.
Bu son hatamızdı.

Artık güneş bize doğmasın, artık yağmurlar yağmasın…
Seninle ıslanmadıktan sonra ne anlamı var.
Hani, hani o randevulaştığımız park vardı ya ona da söyle beklemesin bizi.

Yerimize yeni âşıklar oturacak artık.
Oradan geçtiğimizde, onları gördüğümüzde içimiz acıyacak.
Belki de, belki de ayrılık yüklü bir acı inecek gözlerinden ayrılığa doğru çoktan yola koyulmuş dudaklarına…

Yaralarını sar artık yeni bir kalp bul kendine, ama önce kalan külleri temizle, daha sonra hayallerini soğuk suda yıkayıp kızgın güneşe as ve yok olmasını bekle…

Yatır masanın üzerine hatıralarını başla yontmaya sana en acı gelen “Seni seviyorum” deyişi.
Acıyacak, acıyacak tabi değiştireceksin bütün sevmelerin adını kolay olmayacak yeni bir sen yapmak. Biraz zahmetli olacak, fakat yeni bir sen olacak. Bundan sonra sadece sen olacaksın.

Kirli bir kalp, hasarlı hatıralar ve yağmursuz bir yaşam… Hepsi geçecek zamanla, yağmur gelmeyecek. Gövdenin sol üstünde taşıdığın kalp denen şey taşlaşacak
Kehanet değil sadece önsezi… Yağmur, yağmur, yağmur… Peki, bana ne mi olacak? SUSACAĞIM… Gözlerine bakıp susacağım…


(Bir nefes Gibi öleceğiz ansızın… Bu susmalar, tüm Terk edişlere armağan olsun…)
(Sevmelerin müziği artık notasız! )