Bu gündüzü gelmeyen gece bitmeli artık.
Bu yara kapanmalı.
Huzur bana gelmediği her gün için özür dilemeli benden.
Soru işaretlerimin katiliyim.

İyi dileklerimi karantinaya almışlar, haberim yok.
Güneşi kapatmayın, bizde önümüzü görelim.
Çok yordu bu hayat beni, yaşam molasına ihtiyacım var yoksa boğulacağım.

Oysa mutluluk için tüm formaliteleri yapmışken nerden esti bu rüzgâr?
Alıştım artık!
Yine güzel dediğim hayallerim beni katletmekte neticede
“İyi olanlar hep kazanır.”
Ben hiç iyi olmayı hak etmedim,
fakat hayat da iyilik yapılmayı hak etmedi.
Bu bana oynadığı son oyun olsun lütfen.
Sonunu bilmeden girdiğim, “Acaba çıkabilecek miyim?”dediğim kaçıncı labirent bilmiyorum.

Eğer bu oyunu da kaybedersem oynayanları izleyeceğim; mutlu olmaya çalışan kendini kandıranları. Hepiniz mi aynı anda sırtınızı döndünüz bana?
Peki.
Öyleyse bende ay aşığını değil ay ışığını tercih ederim.

Güneş, gündüzü, Ay ise; geceyi göremeyenleri aydınlatır.
Gündüzü ancak körler göremez.
Kalbini sürekli güneşe doğru tut, ama dikkat et kurumasın.
Gece görmek zordur.
Bazen yarım ay olur,
bazen de hilal.
İkisi de aydınlatır, ama unutma ki ayda güneşten aldığı ışığı yansıtır…



(Nefes alacak küçük bir deliğe ihtiyacım var fazla nefesimi tutamam…)