Her şey tükendi.
Yine boştayız.
Umutlarımız taze değil, bitti.

Yeşiller siyah, beyazlar kırmızı oldu.
Tekrar baştayız.
Bu sefer her şey farklı artık son sapaktayız,
önümüz uçurum.

Nefes almalıyım artık boşa harcamalıyım hayallerimizi ve susmalıyız.
Sırtımız güneşe dönük, ellerimiz üşüyor.
Ellerimizi cebimize sokacak kadar dahi üzerimizde sevgi kalmamış.

Ayrılık esiyor, bacaklarım titriyor.
Ufkumuz daraldı.
Düşün ki o hatıralar bizim değildi.
Biz değildi o el ele yağmurlarda ıslanan.
Düşün ki soğuk bir ülkede birbirimize sarılmıştık sadece.

Terk eden terk edene bu akşam.
Sadece hüzün birbirine sarılmaya çalışan sevgililerle beraber.
Umut?
Yüzümüzdeki çizgiler net değil artık.
Hatalarımız yüzümüze kalkan belki de aynada gördüğümüz yüzümüz bile bize ait değildir.
Çok kısa bir nefes almışız, çabuk tükendik.
Hayallerimizin denizinde yüzemedik.
Ama sende yüzme bilmediğini söylemedin bana.
Keşke söyleseydin hatıra simidini takar boynuna peşimden sürüklerdim seni…
Keşkeler yorgun.
Artık kaldıramaz bizi, tutarsızca kullandık.
Keşkeler küsmüş, umutlarsa çoktan terk edip gitmiş.
Başbaşayız yine tekrardan kutlamalıyız beraberliğimizi.
Özlemişim seni uzun zaman oldu özür dilerim.

Özlemişim kaderimi…
(Genel dünyada yaşayan insanlar.)
(Soğuk hatıralar…)