Abdurrahim Karakoç, günümüz þairlerinin en tanýnmýþý ve en güçlü olanýdýr. Yediden yetmiþe birçok insan, onun þiirlerini biliyor ve söyleyebiliyor.
     Bizler onun þiirleriyle büyüdük. Ýman ve fikir öfkemizde onun tesirleri vardýr. Birçok þair onun üslubuyla yolunu çizdi. Onun davaya olan sadakatý ve tavrý sebebiyle dava adamlýðý saðlam zemine oturduðunu belirtmekle mübalaða etmiþ olmayýz.
     Karakoç, “Dava Felsefesi”nde:
     “Ben milletimin uðruna adamýþým kendimi
     Bir doðrunun imaný, bin eðriyi düzeltir.
     Zulüm Azrail olsa, hep Hak’ký tutacaðým
     Mukaddes davalarda ölüm bile güzeldir” diyor. Hep Hak’ký tutacaðýný zulüm Azrail olsa da haykýrarak Nizam-ý Âlem Ýlay-ý Kelimetullah için ölümün güzelliðini bilen ve ilan eden bir büyük þairdir.
     Þiirlerinin çoðunda soyut ifadeler bulunmasý tüm çirkinlikleri, kötülükleri, ahlaksýzlýklarý belki de defalarca tavsif etmesinden olsa gerek… Çünkü O, dava þiirlerinin çoðunda anlaþýlýr olaný tercih etmiþtir. Fakat her þeye raðmen, Onun mýsralarýný anlamayan veya anlamak istemeyenler olduðu için de bazý þiirlerine nesirle baþlamak lüzumunu hissetmektedir.
     Karakoç, herkesin anlayabileceði bir dille þiirlerini yazmaktadýr. Bu sebeple Onun telkin ve mesaja ihtiyacý da yoktur ama yine de anlamak istemeyenler için mesajlar da vermektedir.
     Düzenin kokuþmuþluðu Onu “Düzen Dýþý” bir þair yapmýþtýr. Düzenin tüm insanlarýna seslenir ve zalimlere karþý tavýr koyar:
     “Baþ eðmeyiz zalimlerin zoruna” derken de:
     “Yýldýrmaz hapislik, iþkence, sürgün” derken de mücadele azmini perçimler. Dava insanlarýna ümit verir, güç verir.
     Haksýzlýk karþýsýnda Onun susmasý mümkün deðildir. Zalimlere haykýran bir þairdir. Ýlahi Nizam için “Tercih” þiirinde düzene isyan vardýr:
     “Haksýzlýk kýlýnçlarý kýný yýrttýðý zaman
     Adalet terazisi yanlýþ tarttýðý zaman
     Zalimlerin çoðalýp, zulmün arttýðý zaman
     Nizamý tesis için isyanlara muhtacýz.”
Abdurrahim Karakoç, açýk yürekli bir þair. Gönlü o kadar geniþ ki dar gelir dünya Ona… Zalimlerin katýna seslenir. Fakat bazen yüreði bizar. Çünkü tüm düzensizliklere haykýrmakla birlikte, bir ‘acaba’ meraký içinde seslendiði olur. Tüm ümitsizlerde bile gerçeðe baðlanýþ vardýr:
     Ne söylesem, hava, ne yazsam yalan
     Ýlahi kaynaktýr tek makbul olan
     Hazreti Kur’an’ýn dýþýnda kalan
     Hangi söz yerinde kaldý bilmem ki?
     Ümitsizlikleri yine kendi lisanýyla “Gün gelecek” diyerek türküler yakar. Gelecekten ümidini kesmemiþtir. Ýnsan hayatý bir med-cezir deðil midir? Tüm hüzünleri, tüm acýlarý bir sevgiyle dolu haber ya da emareler yok eder. Þairler de böyledir iþte. Gerçekleri haykýrmak, yanlýþlarý tavsif etmek, yol göstermek iþi onlara düþer. Ama çoðu zaman da duygularýn esiri olurlar. Memleket hasreti çeker Onu daðlara götürür. Evet, düzen dýþý Þair’in duygusallýðý, aþký, hülyalarý olmaz mý? Çoðu zaman bu duygulara bir sünger çeker ama bu haller de Karakoç’un lirizmini gösterir.
     Ezan sesi yükselince ovadan
     Güvercinler uyanýrdý yuvadan
     Seher yeli ses verince havadan
     Kevenini yaktýðýmýz daðlar oy!
     Karakoç, bizim neslin dava þuuruyla yaþamaya çalýþtýðý idealizmini yaþattýðý gibi bizim iç âlemimizi de en güzel þekilde yansýtýr. Onda dava adamlýðý saðlam bir karakterliðe oturmakla birlikte yaþamadýðýmýz sevdalarýmýzýn da sözcüsü gibidir. Hissettiðimiz ama bir türlü aþamadýðýmýz duygularýmýza seslenir sanki:http://www.kalem.biz/images/DÜZ_20_1269.jpg
     “Güzelin gülüþü, pýnarýn sesi
     Gül, kekik, menekþe kokar nefesi
     Zor þeydir bir gönlü üçe bölmesi
     Dünya güzel, güzel iki, gönül bir.”
     Karakoç, usta bir hiciv þairidir. Mutlak hakikat dýþýnda tüm olumsuzluklara direne bir þair. Yazdýklarýný halkýn diliyle yazýyor. Çaðýmýz Onu iyi biliyor ve tanýyor. Ancak sözleri tüm kesimi rahatsýz ettiði için olacak el üstünde tutulan bir þair deðildir.
     Yalana, riyaya, hýrsýzlýða kapalý bir þair. Bu sebeple eserleri hýrsýzlar tarafýndan çalýnýyor, söyleniyor. O DÜZEN DIÞI BÝR ÞAÝRDÝR ve öyle anýlacaðý da muhakkaktýr.