Dosta, dostluða dair birkaç kelam edeyim diye; kalemi elime alýp, söze nereden baþlayacaðýmý düþünürken, aklýma Yunus’un “Ben dost yüzün göremezsem / Bu gözlerim nemdir benim.”dizeleri geldi.

Gerçekten de insan, dost bildiðini her dem görmekten, onun sonsuzluðun sahibini hatýrlatan yüzünü seyretmekten ; tarifsiz bir heyecan duyar ve dahi tat alýr.

Onunla ayný mekanda bulunmak birlikte çayýný yudumlamak, göz göze gelmek bir lütûftur. Ve maddi izahý imkânsýzdýr. O aný dünyanýn en büyük servetleriyle dahi satýn alamazsýnýz. Dostla çayýnýzýn buðusu daha bir ýtýrlý, paylaþtýðýnýz ortam bir baþka sýcaktýr…

Ve dostun sarf ettiði her söz, yüreðinize ve ruhunuza merhem kabilindendir.
Yerine göre dostun attýðý gülün taþ, taþýn gül mesabesinde olmasý da dostluðun bir cilvesidir demek lazým gelir.

Bir de “Hem i cana hem i dost “ vardýr ki gönlün has bahçesinde gülüranadýr, gönül sarayýnda yeri mutenadýr. Aþk gibi bir þey. Týpký “Aþk gelicek cümle eksikler biter.”kelamýnda ifadesini bulan hoþ manadaki gibi.. Onun geldiði yerde cümle eksikler biter, ülfet tamam olur.

Onun, mah yüzünü seyrederken, gülde þebnem misali gözlerine bakarken, gözleriniz nem deðil meserret pýnarýdýr. Onun bakýþlarýndaki ýþýltý.içinizi aydýnlatýr. Gözleriniz ýþýldar.
Dost yüzünden ve gözünden, fani cihanýn en paha biçilmez iþtiyak ve heyecanýna kanatlanýrsýnýz. Âdeta kanatsýz arþa yükselirsiniz.

Nerdesin ey dost bildiðim! Ankara, sensiz bir “ölüler evi.”bir an önce dön de tenimize can damarlarýmýza kan yürüsün. Ruhumuzdaki kara kýþ bahara dönsün. Gözlerimizin nemi gül yüzünde þebneme tebdil olsun.

Gel ey “Gül ü Rana” ! bir anlýk meserreti çok görme bana. Sayende bu fakir meskenetten kurtulsun. Dostluðunun ve dost dergâhýnýn kenarýna iliþtirilen varak-ý mihr ü vefada yerini alsýn.

Ahir kelam . Cümle dostlara ve dostluklara selâm olsun. Ey “Gül ü Rana “ sana hasseten ve gönülden selâm olsun. Ruhundan kaynayan pýnar çorak ruhuma dolsun. “ Ben dost yüzün göremezsem/ Bu gözlerim nemdir benim.”
Ankara,05.02.2010 Ýbrahim KÝLÝK