-I-

her gün yaşamak istediğim gerçeği yeniden seçiyorum. pratik becerikli profesyonel olmaya çalışırıyorum, ama arzununda benim yanımda olmasını isterim. zorunluluktan ya da hayatımdaki yalnızlığı azaltmak için değil, güzel olduğundan.katıksız aşktan ya da yalnızlığı azaltmak için değil, güzel olduğundan yaparım bunu.

tanımadığım, planlarımda yer olmayan birine aşık olduğuma inanabilsem keşke. aşkı kontrol altında tutmakla, reddetmekle geçen bütün bu ayların bende tam ters bir etkisi olmuş: bana başkalarından farklı bir şekilde ilgi gösteren insanlara kendimi kapatıveriyorum galiba. neyse ki ondan telefon numarasını istemedim, nerede oturduğunu bilmiyorum, fırsatı kaçırdığım için kendimi suçlu hissetmeden kaybedebilirim onu. ve eğer durum buysa, onu çoktan kaybettiysem bile, hayattan mutlu bir gün çalmış oldum. şu dünyada mutlu bir gün bile mucize demek...

-II-

el tutmak bile yansıtır bazen susmaları,
ve sen
senin yüzünden
yüzümdeki çizikler
meskun mahalde
ağlamalarım babamın önünde.

-III-

kalabalıktan nefret ediyorum. hatta korkuyorum.

belki de bu yüzden walkmanimi taşırdım yanımda eskiden, şimdi telefonu taşıyorum, şarkı dinlemezsem bile, kalp atışını kaydettim, tekrar tekrar dinlerim onu. insanların gürültüsünü kafam kaldırmıyor artık. mütemadiyen şapka takarım, başparmağımda yüzük olur, ve en ufak güneşi fırsat bilip numaralı güneş gözlüğümü takarım. siyah-beyaz bir hayat ve insanlardan kendimi soyutlamak için. kalabalığı görünce sanki beni içlerine çekecekler diye hissediyorum.

ama olmuyor artık. yaşım gittikçe artıyor ben istemediğim halde, kendime söylediğim yalanlar ve güneşi sıvadığım balçıklar dökülüyor tek tek üzerime. cesaretimi topladım bugün, şişedeki mektuplarımı çıkardım. tek tek okudum. rafa kaldırdığım ayakkabı kutusunun içindeki eskilerime baktım. belki de hep orada kaldığım için hayattan zevk alamıyorum, hep benim şeridimde yol çalışması var gibi geliyor nedense.

şimdi çıkacağım dışarı, hava soğuk ama güneşli, tam benim gibi, gülümsemesi eksik olmayan çirkin bir surat.