Tunali Hilmi Caddesi’ne gidecektim. Yürümeyi gözüm kesmedi. Balgat’dan ilk gelen otobüse bindim. Otobüste hemen bir koltuğa iliştim. Bir taraftan da pencereden dışarıya bakıyordum. Bayram öncesi etraf insan kaynıyordu. Hava oldukça güzel, bahar tüm muştusu ile Ankara’yı süslüyordu.

Sonra fikrimi değiştirdim ayağa kalktım. İlk durakta inip yürümenin daha keyifli olacağına karar verdim. Trafik çok yoğundu. Otobüs sürekli dur kalk yapıyordu. Şöför dikiz aynasından bakıp, seslendi; “abi otur! durağa daha çok var” hiç üzerime almadım. Otobüste benden başka ayakta olan yolcu yoktu. Ben abi de değildim. Şöför bir daha tekrarladı; “ abi otur! durağa daha çok var.” Gülümsedim içimden. “boş ver onun’da abisi olayım” diye düşündüm.

Karayolları ile Kızılay arasında mesafe oldukça fazla iken arada bir durak yoktur. Meclis’e yaklaşınca trafik sıkışıklığından faydalanarak belki şöföre kapıyı açtırırm diye düşündüm. Kibar bir hal takınarak seslendim; “ Arada durak olmadığını biliyorum ama şöför bey kapıyı açarsanız çok sevinirim.” dedim. Genelde bu durumda birkaç saniye süren kararsızlıktan sonra ya kapı açılır, ya da duymamazlıktan gelinir, yolcu ısrarcı olunca “yasak” denilerek şöför işin içinden sıyrılırdı. Tecrübeye sabit.

Ancak bu sefer şöför ; “ ben yeni bir iş bulsam kapıyı açardım, kapıyı açarsam işimden olurum. Emin olun beş yüz liralık bir iş bulsam bu çileyi çekmezdim. Kira mı, bir simit, bir de çay paramı karşılayacak bir iş yeterdi bana. Ama sokaklar işsiz dolu. Beş yüz liralık bir iş bile bulunamıyor. Sizi öyle mahsun bırakmak istemezdim açardım kapıyı . Kusara bakmayın!” dedi. Şaşırıp kaldım. Böyle bir cevap beklemediğim için. Sonra şöföre; “ boş verin açmayın kapıyı, tek siz işsiz kalmayın! Ben yürürüm o yolu.” dedim. Ve Kızılay’da otobüsten indim.

Kendi kendime; “ bir dokun, bin ah işit dedikleri, her halde bu olsa gerek.” diye düşünerek, yoluma devam ettim.