EY SEVGİLİ

Mehmet AVCI

Ey sevgili!Seni bıraktım ayrılığın kollarına.Çok zordu seni bırakmak.Lakin,seni bırakışım seni bekleyen son umut oldu içimde.yanındayken hep beni fark etmeni istedim.Fark edilmek ayrılıkla belki mümkün olacak.Belki tükenişimi senden saklamak içindi bu ayrılık.seni senden son talebimdir bu gidişim.Yanındayken bir kere olsun ünlü kemancılar gibi başını koymadın omuzuma.Nasıl güzel çalma mı istersin ki.Oysa kemanın çıkaracağı güzel ses kemancının başını okşamasıyla mümkündür.Belki bu bir kaçış aslında.Sevgimin sermayesinin tükenişine şahit olmadan.Yada ne bileyim belki de cesaretimi esaretine teslim etmekten.Ey sevgili!hep Leyla diye seslendim sana.Birkere Mecnun un olayım diye.Kaybedeceğin değere üzülmek yerine ucuz kazanımlarına gülmekle meşgul oldun. En değerli değerimsin dediği bir an vardı.Tüm yaşanmışlığımı o ana sığdırmak istedim.Onun güzel sözleriydi aslında beni ona güzel kılan.Duymadığım güzel sözleri bekleme benden diyordu bazen.Onu en çok sevdiğim yaştaydı, gözümde birtürlü yaşlanmayan.

Hep sevabı olmak istedim tüm bedenini saracak.Ama aşk yine yolda bırakan rolünü oynadı diyordu yıllar sonra,onun yaşattıklarını inkar edercesine.Meze olmak ağır geliyordu gönlüme.Oysa şarabımın tadına varamayan acı ağızlara sunuyordum kendimi.Çekip almak istiyordum onu aşina olduğu acı tadlardan.Anılarıma bağlı kalmakla suçluyordu beni.Kendisini bana anılarımın getirdiğini unutarak.Çocukluk aşkımdı,zira çocuklar ilk sevdikleriyle sonlandırırdı sevgilerini.Şimdi haram ettim ve yasakladım kendime anıları.Seni bulamıyorum artık beraber gezindiğimiz o patikalarda.Gözlerimde biriken yaşlar yere düşünce kaybettiriyor ayak izlerini.Seninle yaşadığım o kısa birliktelik ömrümü uzatmıştı.Bana kattığın hayatla yaşayacağım artık.İlk kez kalem oldum,içimde akan mürekkebi yazıya dökmek için.Kimselere söyleyemedim sırrımı.Bir giz olarak kalacaksın içimde.Yitip gitmeliydi düşlerim.Umarım dönersin birgün kendi gerçekliğine,yakamoz vurmuş denizlere her baktığında.Geçmişinden kaçmak için daldığın denizler daha derin aslında geçmişinden.ümitsiz hedeflerim koca bir hayal olarak bakıyor bana.sıkışıp kalıyorum geçmişle geleceğimin arasına.Kalbimin kırılma noktasıydı son davranışı.Oysa Suçu aşka atıp sıyrılmak ister gibiydi aradan.Aşk bile o ruhtan çıkmak üzereydi artık.Çok dışlanmıştı çünkü.Neden hep ezilen ben oluyorum der gibi sitem ediyordu.Tebessümlerle örtülü her başlangıcın acılarla unutuluşuna şahit oluyordu aşk.Tüm yaşanmışlıkların sonunu en iyi o bilrdi.fedakarlığa vurgu yapıyordu.Kendini suçlu hissediyordu.

Birşey yapamadan olanları öylece seyretmekteydi.Ne olur bir daha deneyin lütfen diye haykırıyordu.Oda tâkadının kalmadığını hissettiği anda kenara çekilip kalp ile vicdanın galibini beklemekteydi.Ey fikrimin ince gülü!Salgıladığın güzel kokunun suyu tükenmek üzere.Artık varlığımı yokluğumda bulduğun anı bekleyecek ve seni bensizlikten talep edeceğim.Sevgilim, seni hep seveceğim.

(Yüreğimden kopanlar cümle olarak gözlerinizde yaşa dönüşsün)

Lütfen görüşlerinizi mehmetavci-izedebiyat@hotmail.com adresime e- maille bildiriniz