Atletizm Federasyonu’nun kadrolu eðitmeniyim. Bu göreve gelmek için yýllarca birçok yarýþmada sayýsýz madalyalar kazandým. Aslýnda düne kadar hayatýmdan memnundum. Ýyi bir ailem vardý. Sevdiðim iþi yapýyordum, geçmiþim baþarýlarla doluydu. Evimde çocuklarýma, torunlarýma göstereceðim, öykülerini anlatabileceðim kupalarým madalyalarým vardý. Dün sabah gazetede okuduðum bir makale beni düþündürdü. Yazar devlet adamlarýmýzýn resmi bir ziyaret için gittikleri ülke yetkililerinden aldýklarý armaðanlarýn hazineye teslim edilmesi gerektiðini savunuyordu. Önce yazara kýzdým, armaðan devlet büyüklerimize verilmiþ, ne isterlerse yaparlar, bunu sorgulamak sana düþmez diye kendi kendime yazarý eleþtirdim. Günlük görev yerim olan atletizm pistine geleceðin sporcularýna idman yaptýrmak üzere geldim. Biraz erken gelmiþtim, sporcularý beklerken sabah okuduðum makaleyi düþündüm. Gerçekten objektif olarak deðerlendirilirse yazar haklýydý. O armaðanlar Türkiye Cumhuriyeti’ne verilmiþti. Oraya resmi ziyarete giden bakan Kemal deðil de Mehmet’te olsa yine o armaðan verilecekti. O halde bunlar Türkiye Cumhuriyeti’nin malýydý ve hazineye teslim edilmeliydi. Bu olay aslýnda toplum olarak dürüstlük yargýlamamýzýn da deðiþtiðini gösteriyordu. Çünkü baþka birçok gazeteci armaðanlarý giden bakanýn kendine almasýný normal karþýlýyordu. Acaba sorun olaylarýn derinine inilmeden, analitik düþünmeden, her türlü eleþtiriye kapalý olarak en kolay yolu seçerek, her þeyi olduðu gibi kabullenmemizde miydi?
Sporcularý çalýþtýrdým, ama idmaný kýsa tuttum. Biraz parka gidip, þehir yaþantýsýnýn telaþý içinde her zaman bulamadýðýmýz temiz havayý ciðerlerime çekip düþünmeyi yeðledim. Bir banka oturdum. Park sakindi. Kuþ sesleri dýþýnda hiçbir þey duyulmuyordu. Bir an böylesine saf bir sessizliði hissetmeyeli ne kadar zaman olduðunu düþündüm. Çook zaman olmuþtu. Gitgide arýnýyordum, ta ki tartýþan iki lise öðrencisinin diyaloglarýna kulak misafiri olana kadar.
- Teþvik primi þike deðildir.
Diyordu çakýr gözlü uzun boylu yakýþýklý olaný.
- Ama yasalara göre þike, dedi kýsa boylu düz saçlý inatçý olaný.
- Bilerek yenilmiyorsun, sadece kazanmak için destek alýyorsun.
-O destek olmadan da kazanmak için gerekli iradeye sahip olmalýsýn.
-Düþünsene hiçbir þampiyonluk ümidin yok, küme düþme kaygýn yok. Kazansan da kaybetsen de hiçbir þey deðiþmiyor. Nasýl motive olacaksýn?
-Futbol sevgisi ve her zaman kazanma arzusu motivasyon için yeterli olmalý.
-Ýþte bu sevgileri, bu arzularý uyandýrmak için biraz para veriyorlar.
-Bu para olmadan da ayný istekle oynamalýsýn.
-Ama ayný istekle oynamasan da kaybedeceðin bir þey yok.
-Sen orada oynamaya baþladýðýn anda aslýnda her maçý kazanmak için oynayacaðýna dair yazýlý olmayan bir sözleþmeyle baðlanýyorsun, durumun ne olursa olsun elinden gelenin en iyisini yapmaya ve saðlýklý olduðun sürece yarýþmaya mecbursun. Buna ‘’Olimpiyat Ruhu’’ denir.
-O eskidendi.
-Bu ruh öldü mü spor da ölür. Ticari bir meta olur.
-Sporcularda zengin olur.
-Evet, ama sadece madden zengin olurlar, ruhen ise çökmüþlerdir.
Daha fazla dinlemeye tahammül edemedim. Kýsa boylu düz saçlý inatçý çocuk katýksýz dürüstlüðü haykýrýyordu, kazanmasý gerekenin bunun için ekstra prim almasýný bile ahlaka uygun bulmuyordu. Gerçek dürüstlüðe eriþmek için mücadele ediyordu. En küçük bir hileyi bile kabul etmiyordu. Az önce yaþadýðým o saf sessizlik gibi, katýksýz gerçek bir baþarýdan yanaydý. Baþýma o kadar þiddetli bir aðrý girdi, göðsümün ta içinde sanki derin bir býçak yarasý kalbimi daðlamaya baþlamýþ gibi oldu ki bir an sendeledim. Temiz havanýn etkisiyle kendimi çabuk toparladým. Ama düþünmeye devam ettim. Yýllarca kendimi kandýrmaktan baþka bir þey yapmamýþtým. Þimdi bu çýrýlçýplak gerçeði görüyordum. Benim hayatým bir yalandý. Ruhen çürümüþtüm ve bunun hiç farkýna varamamýþtým. Federasyonun basýn sözcüsünü aradým, ertesi gün bir açýklama yapmak istediðimi bir toplantý ayarlamasýný rica ettim.
Ertesi gün basýn toplantýsýna geldim, hazýrlamýþ olduðum aþaðýdaki açýklamayý yaptým ve hemen salonu terk ettim.

Deðerli Basýn Mensuplarý,
Yýllarca atletizm pistlerinde birçok yarýþmaya katýldým, evim bunlardan kazandýðým kupa ve madalyalarla dolu. Ama gerçekte bunlarýn hiç biri bana ait deðil. Ben bunlarý gerçek kendi gücümle kazanmadým. Ben hiçbir zaman nasýl daha iyi idman yaparým, hangi yarýþmacýyla hangi taktikle baþa çýkarým diye araþtýrma yapmadým, tek yaptýðým araþtýrma hangi doping maddesi beni baþarýya götürür ve hangi silicilerle kontrollerden temiz olarak çýkarým araþtýrmasýydý. Bu baðlamda bugüne kadar kazandýðým tüm madalyalarý biri hariç iade edeceðim, þu andan itibaren de atletizm eðitmenliði görevimden de istifa ediyorum. Ben bunlarýn hiç birini hak etmedim. Hak ettiðim tek madalya ilk katýldýðým Ýstanbul birinciliði yarýþýnda kazandýðým bronz madalyadýr. Bu madalyayý hayatým boyunca gurur duyarak saklayacaðým. Tüm kamuoyundan, gençlerimizden, kýsacasý herkesten özür diliyorum.