Ölü düþler uyandý gözlerinden akan her yaþta. Yüreðindeki yaralarýn mühürleri yavaþ yavaþ kalkerken içini dolduran ýzdýrap dev dalgalara dönüþtü. Yüreðindeki yaralarýn kindi beklide, belki özlem yâda ne bilinir kurumadýðý sevda kaynaðýydý beklide derinlerden gelen. Izdýrap dalgalarý yüreðine koyduðu setleri döverken bedeni günden güne yorgun düþüyordu. Kör bir kaostaydý sanki. Neyi yaþamak istediðini bilmiyordu. Kimi zaman tatlý bir kahkahayla þenlendiriyordu dünyasýný ve kimi zamanda bir bataklýktan çýkamýyordu. Günden güne dibe çekilmenin derin sancýlarý kaplamýþtý tüm bedenini. Tüm hücrelerinde var olmanýn umudu dolaþýrken geçmiþin karanlýk yaný tüm aydýnlýklarý yok ediyordu. Ne yapacaðýný bilmeden dolaþýyordu kimi zaman kimi zamansa doðrularý ve yanlýþlarýyla savaþýyordu. Kendine verecek cevaplarý yoktu beklide bekli de ýssýzlaþmýþtý yüreði yâda kimi zaman nedenlerin beynini kavurduðu çölde taze bir serap görüyordu ansýzýn. Bedenin yarýsý geçmiþin karanlýk yanýnla boðuþurken, o sol yanýnda yeþeren aydýnlýðý karartýyordu bilinçsizce. Söylediði sözlerin mi tutsaðýydý yoksa yaþadýklarýnýn mý? Yâda hala beynini kurcalayan soru iþaretlerinin, beklilerin kýskacýnda mý yaþýyordu hayatý? Yoksa yaþamak istediklerinin yerini dolduracak bir serüven miydi aklýndan geçen? Korkularý, yaþadýklarý ve yaþayacaklarý takýldý boðazýna. Anlam veremedi. Bazen düþünmeden nere olduðunu, kimde var olduðunu bilmeden mi davranýyordu? Yâda bir yüreðe verilebilecek acýlardan sonra en tatlý en güzel günlerimi sunacaktý ona? Suskunluklar, kin ve öfke yüreðindeki sevdayý bastýramamanýn yansýmasý mýydý? Her soruya verdiði bir cevap olduðu halde neden bu noktada týkanýyordu hep? Neden öfkeleniyordu? En doðru cevabý vermekten mi kaçýyordu yoksa artýk bitmiþ olanýn küllerini avuçlarýna alýp gözyaþlarýyla son kez býrakmak mýydý esen rüzgârýn yönüne o külleri. Yaþadýðý handikaplarýn gölgesinde yaþýyordu sadece. Günden güne omuzlarýna binen yük arttýkça ne yapacaðýný bilmez dolaþýyordu dünyada. Ýçinde biriken kimseyle paylaþamadýðý küçük ve önemsiz saydýðý sýrlarý farkýnda olmadan onu yoruyor ve beklide dipsiz karanlýk bir kuyuya çekiyordu. Sol yanýnda ona aydýnlýk sunan meþale günden güne bu esintinin maðruru oluyordu beklide. Bilinmezlikler içinde yaþýyordu, ya kazanacaktý kendiyle olan savaþýný yada kaybedecekti. Çünkü biliyordu bir insan ancak onun istediði kadar onun dünyasýnda var olabilirdi. Ve ancak o isterse kurtulabilirdi bu kaybolmuþtan.

Karanlýk bir gecede güneþin doðuna hasretle, aynada yansýyan yüzüne bakarak düþündü bunlarý. Elinde cennetin haram kýlýnan meþhur þerbetiyle. Ve yanan sigarasýndan çektiði her nefeste yüzünün aydýnlanmasýyla utandý kendinken. Yüzleþemiyordu yüreðiyle ve beyniyle yüzleþemiyordu. Kendiyle ayna karþýsýnda bile olsa bunlarý düþünmek derin bir yara açmýþtý beklide yüreðinde. Yok oluyordu bu kör çýkmazda an be an ve yaþadýðý dünya ikiye bölünmüþtü beklide yâda üçe beþe ona. Bir yanda savruluþlar, bir yanda düzen içi çeliþkiler diðer yanda sevdasý bir yanda yýllarýn getirdiði acýlar ve diðer yanda yarýnlarýn aydýnlýðý. Aydýnlýk balçýkla sývanmaz derledi ama ya bu kör çeliþkiler içinde iyice balçýða gömülüp yok ederse aydýnlýðý? Korktu yaþadýðý hayattan yada yaþadýklarýndan veya yaþatacaklarýndan. Söyledikleri geldi aklýna ve nerede hangi koþulda var olduðunu düþündü sebepsiz bir yürekte ve yerini unutup hangi kördüðümde yaþadýðýný sorguladý anlamsýzca. Yaþadýðý dünyalar içinde mi kayboluyordu yoksa yâda ayarlayamýyor muydu ince çizgiyi? Aðzýndan çýkalar bir çýð gibi düþüyordu kimi zaman üstüne ve o aðýrlýk binince omuzlarýna hýrçýnlaþýyordu derinden. Ve anlamlar yüklüyordu bu hýrçýnlýða kendi bile inanmýyordu kimi zaman. Boðazý düðümleniyordu gecenin karanlýðýnda ve daha söylemek istedikleri aðýr geliyordu beklide. Gözlerini dolduran yaþlar yanaðýný yýkamaya baþladý geçmiþin kanayan yaralarýydý beklide bu yaþlar.

Biliyordu yada bilmiyordu sol yanýndaki aydýnlýðý o aydýnlýðýn ateþini kendi elleriyle söndürdüðünü beklide. Beklide böyle yaþamak böyle katlanýlmak istiyordu. En katlanýlmayacak zamanda bile o ateþ aydýnlatacak mýydý onu? Belki gerçekten bunu görmek bunu yaþamak istiyordu. Yaþamadýklarý, yaþayamadýklarý vardý belki gelecek zamanda. Geçmiþin sinsi karanlýðýyla boðuldu oda. Sevdasý geldi aklýna bir de geride kalan zaman. Sýnýrda mýydý yoksa o sýnýrdan epey bir uzakta bir dünyamý kurmuþtu kendine? Cevap veremiyordu bu sorulara. Kadehini dolduran þarap içini yakarken içindeki yanan hasret ve geçmiþin külleri karýþtý birbirine. Bir girdap oluþtu ve çekti onu içine. Gözlerinde sessizce süzülen yaþlar hýçkýrýklara dönüþtü ve düðümlendi vereceði her cevap boðazýna. Sýka bir þerçe misali güçsüz hissetti kendini ezildi yüreði her savruluþta. Beyninde dönen soru iþaretleri içinden çýkýlmaz bir hal alýrken ferini kaybeden o ateþ düþtü aklýna. Ve sonra küllerle karþýlaþtý yeniden ve ne yapacaðýný bilemeden kala kaldý bir bataklýkta öylesine çýrpýnýþlar içinde. Ve her çýrpýnýþýnda uzaklaþýyordu ve her çýrpýnýþýnda söylediði bir söz sol yanýna bulaþtýrýyordu bu balçýðý. Farkýnda bile deðildi o sol yanýndaki var olan insana yaþattýklarýnýn.

Geçsin istiyordu onu bu karanlýða iten zaman. Ne geçmiþ kalsýn nede gelecek kalsýn istiyordu beklide. Beklide bir baþýna mutlu olacaktý. Yüreði sevdalara kitli, acýlardan ýrak ve yüzünde eksik bir gülümsemeydi tek derdi. Bilmiyordu. Kendine tüm bu sorularý sorarken bir cevap bile bulamýyordu kendine verecek. Yorulmuþtu, yormuþtu bu süreç onu. Acýlarýyla yaþýyordu her gün kanayan geçmiþin acýlarýyla ve göremiyordu aydýnlýðý beklide. Sýyrýlmaya çalýþtý bu girdaptan bu bataklýktan ve acýyan bir yürek düþtü aklýna. Kapkaranlýk olmuþtu oda ve çökmüþtü alacakaranlýk þehrin üstüne…. Ve güneþ doðacak dedi birazdan ve hayat yeniden baþlayacak kaldýðý yerden. Bir yanda gelecek, biryanda geçmiþ zaman ve hemen elinde hoyratça tükettiðinin farkýna bile varmadýðý þimdiki zaman. Zamana düþman baþladý yaþayacaðý güne, yüreðindeki kanayan yaralarýn lekelerini silerek ve son yudumu içti kadehten. Son sigarasýný yaktý kendine acýmadan. Ve boðazýnda düðümlendi kelimeler cevap veremedi sorulara. Yavaþ yavaþ suskunlaþtý her geçen günde ve kendini öldürüyordu beklide her geçen gün. Yâda farkýnda bile deðildi söndürdüðü ateþin.

Acýdý yüreði, derin bir çýðlýk savurdu dünyaya geçmiþten sýyrýlmak adýna sarýlmalýydý belki sevdasýna ve ona sunulan armaðandý belki bu sevda yaþamalýydý alabildiðine sorunsuz alabildiðine inanç dolarak. Yeniden baþladý bir gün kafasýnda binlerce adý konulmaz sorular eþliðinde ve yeniden baþladý bir gün yüreði acýyarak ve geçmiþin gölgesinde var olarak. Ama biliyordu aldýðý her nefeste içindeki sevdayý beslediðini ve sevdanýn hangi noktada olduðunu ama yaþarken savruluyordu iþte bir kýyýdan bir kýyýya bir tekne misali. Ve dalgalar dövüyordu kimi zaman hoyratça yüreðinin kimi zamansa usulca dokunuyorlardý yüreðine. Yaþýyordu iþte ve yaþadýkça öðrenecekti yaþadýklarýnýn asýl anlamýný. Ama ne yüreði güçlüydü bir acýyý daha kaldýrmaya nede elindeki tek sermayesi olan sevdasýný bir baþkasýna sunmaya. Yorulmuþtu iþte. Ve bakalým bu hayat ona hangi hediyesi sunacaktý. Ya süslü bir hediye kutusunda gelecekti acýlar ona yada bir kýl çadýrda sevdayý yaþayacaktý en güzel tadýnda… kendine verecek cevabý yoktu ve akýyordu bilinmezlik içinde hayat….

www.hamzaekiz.com