YZ
Ütopyalar anlatıp "Atlantis Ülkesi" gibi ütopyalar yazacaktı. Geçmişin kolektif anıları içinde kolektif kırıntılardan ne kalmışsa; bu düşünsel kırıntıların adeta "hologram yansımaları ile bezeli" olan söylemler içinde "altında bal şerbetinden, şaraptan akan ırmakları" söylediği beldeler ülkeler anlatılacaktı.
El mana anlayışlı düşünme mantığını oluşan zehirli söylem ve anlayışlar günümüze kadar hep efendiler egemenlikle PAYLAŞTIRMA savaşları ve PAYLAŞTIRMA mücadelelerine dönüşmüştür.
Yani totem alan içinde totemilerin duyguları da yalıtıma edilmişti (tecridiydi). Duygularınız sadece gruba ait olanlara gösterilen bir alakaydı. Grubunuz dışındaki hemcinsleri avlayıp yiyebilirdiniz!
Çocuklar, bizim çocuklarımız... Günümüzde her türlü şiddetin zirve yaptığı bir dönemde, onları bu şiddetten ne kadar uzak tutar, ne kadar soyutlayabilir isek ne mutlu biz ana babalara... Yukarıda anlatılan uygulamayı görünce, ''Helal olsun bu öğretmenimize.'' dedim içimden... Böyle duyarlı öğretmenlerimizde var demek ki...
Aşık mıyım ben yoksa. İstanbul’da, Kadıköy’de şiir yazıyorum yağmurlu bir günde ve Karaköy İskelesi’nin önünde. Hayır, hayır...Maltepe’de, kim ipler Birleşmiş Milletlerin bilmem hangi kararını diyorum. Feci şekilde aşıkım. Çözmekte zorlanıyorum elbette aşkın ne olduğunu. (Ben neyim’den)
Bir psikiatristi dinledim. Bir bardağı elinizi uzatarak tutuyorsunuz. Alt tarafı bardak ama, ne kadar süre tutarsınız.
Aslında sürekli olan engellemenin bir anlatımı. Düşük düzeyde radyasyonun hasta etmesi gibi.
