"Yazmak, aslında, 'Ben de buradayım, ve evet, o da beni deli ediyor!' demenin kibar bir yoludur." - Dorothy Parker"
"Yazmak, aslında, 'Ben de buradayım, ve evet, o da beni deli ediyor!' demenin kibar bir yoludur." - Dorothy Parker"
Merak ediyorum. Gerçekten çok merak ediyorum. Yani üzerimize serpilen bu ölü tohumları toprağıyla birlikte süpürmek için illa ölçüsüz bu çirkinliğin ve başıbozuk bir kötülüğün dilini, metaforlarını kullanmak zorunda mıyız?
Doruklara çıkıp sonra kendini bırakarak kaymak ne güzel!Bedeninin kontrolünü kollara ve bacaklara vermek ne güzel! Titremek sarsılmak ve oh çekip rahatlamak ne güzel! Sert kayalardan içinin bir su gibi sızması, akmak ne güzel! Beyninin bir pamuk gibi aşk rüzgarıyla savrulması
ve tüm yaralarını sarması ne güzel!
YZ
Tüm insanlığın ilk evi olan Kâbe (Beytullah)yi bir düşünelim.. Yeryüzünde insan eliyle yapılmış en sade, en yalın küp bir ev ve içinde neredeyse hiçbir şey yok. Ne ölümsüzlüğe soyunmuş bir firavunun, ne de bir peygamberin mezarı..
siz değerli okurlarıma kaleme almış olduğum bu yazımda insanı anlatmaya çalıştım sizlere faydalı bilgiler verebilmenin gayretine girmiş bulunuyorum umarım satırlara döktüğüm cümlelerimle bunu başarabilirim.
İnsan zor tanır kendini. Kendi hakkında hüküm verirken ne kadar subjektifse, bir millete mensup bir kişi de milletini değerlendirirken o derece subjektiftir aslında.
Cephanelikler patlıyor, helikopterler düşüyor, zırhlı araçlar roketatarla havaya uçuyor, ormanlar yanıyor, sağda solda bombalar patlıyor, işyerleri, fabrikalar yakılıyor ve şehit sayısı 500e doğru tırmanışa geçti. Bunların hepsi tesadüf mü?
