"Yarın da mı gelmedim? Vay canına, bu zaman yolculuğu işi beni bayağı yoruyor olmalı." - Douglas Adams"
"Yarın da mı gelmedim? Vay canına, bu zaman yolculuğu işi beni bayağı yoruyor olmalı." - Douglas Adams"
Acının yüreğe sinişiydi sevgilerimiz. İçimizde yağmalanmış sevdaların,dostlukların izdüşümü,yüreğimizde eskidiğini sandıkça yenilenen bir acı taşıyorduk. İşte bu yüzden kısacık bir zaman diliminde sana dost demek ,seni tanımak hiç zor olmadı. Sende kaçışl
AŞK OLSUN Kİ aşkın içine aklı sokana.Akıl aşkın içinde erimedikten sonra ne tad kalır nede tuz …sadece bir aşk hikayesi çizmiş oluruz yapmacık tavrımızla.
Dedim ya, sana söylemediğim çok şey var aslında daha. Herkes sadece aşık olduğumu sanıyor sana. Oysa seni ne kadar çok sevdiğimi söylemedim daha, ne sana ne de başkalarına. Ama biliyorum, son başlangıcım oldun o dakikadan sonra ve üç nokta koydum artık ardına..
İLK'E DAİR
Kır saçlı duygulara yenik düşen yorgun bir avcı hüznünde sesleniyorum gecenin alacakaranlığına,acımasız olmamıştı ve sızlatmamıştı beni hiç bu kadar sensizlik. “gün geçer ömür neylersin” tadında bir öfke tadıyor her şey ve sen ve ...
Siyah-Beyaz bir yaşamın hüznü renklenmişti seninle.
Son Gidişindi Bu. Ve ben ağlıyordum.
Otururken el ele tutuşmalar vardı mesela. "Aman kimse görmesin" bir
telaşla ellerimizi saklamaya çalışışımız. Şarkılara, şiirlere söz yürütürdüm
birde.
Kan kırmızısı gözlerimde seni görünce hüzün dur diyor. Duramıyorum. Kan çöküyor gözlerime, hüzün çöküyor, sen çöküyorsun. Hüzün özür dileyip giderken gözlerimden, göz yaşlarım sana mühürleniyor. Mühürlü gözlerle senden bakıyorum aleme. Her baktığım şey se
VE ARTIK RENKLERİM DE' SEN' LENDİ...
'bir ikindi vakti,ufkumda güneş batarken,yıldızlar bir gözyaşı gibi aktı sensizliğe,başladı sessiz ve sensiz geçen günlerimin ilk adımları'
kocaman bir çınar ağacının dibinde yaprakların yeşilliğinde hülyalara dalmışken yazdığım bir denemedir..
Mavinin düşünülüp,kırmızının konuşulduğu bir hayaletler şehrinde,ben umut dolu günlerime uzun bir yolculuk yaparken
Ey aşk, habersiz geldin madem, sessiz sedasız, parmak ucunda yürüyerek, neden gidişin bu kadar şiddetli bir kasırga, arkanda neden yığınla enkaz, yeni bir düzen yaratmanı kimse istemedi ki senden, ya da gelmen için hiç çaba da harcanmadı ki, neden ansızın sığındığın yüreğe, nankörce açtın savaşını, neden masumca kabul
Evet yaşlıydım. Evet deplasmandaydım. Evet hakem hata yapmıştı. Hiç biri bir sebep olamadı aşksızlığıma. Eski hüzünlü şarkıların hüznünü yenemedik. Hep yalnızlıklara yürüdüm ben oysa. Hep mistik bir sensizliğe. Nerden baksan şehirler arası yalnızlıklar.
Aşk ölmekti. Aşk, düştüğü yürekleri vuran mavi melekti. Aşk, dünyada aşıkları güzelleştiren ve iyileştiren melekti. Aşk, denizi bekleyen deniz feneriydi. Gece gündüz doya doya tadına vara vara aşkı beklemekti.
Biz böyle değildik gülüm...
Şafaklarımızı hasret rengine boyadılar. İncitmekten korktuğumuz goncaları soldurup, yerine hicran tohumları bıraktılar. Umutlar çağlardı içimizde, özlem setleri örüp ömrümüze, hayallerimizi, ümitlerimizi unutturdular...
Buralarda seni severken, seni tüm aydınlıklarla doldurmaya çalışan ve sonunda yapayalnız kalacak... Buralarda sonunu kendi elleriyle biçimlendiren ve seni sevdikçe yalnızlaşan bir ben var...
Memduh Şevket Esendal
