Son! Bahar...
İnsanlar, kusa kusa; hayvanlar, bağıra bağıra; bitkiler, yoluna yoluna yaşarlar aşkı...
"“Yazmak, düşüncelerinizin sizi uyandırmaya yetmediği zamanlarda onlara tekme atmaktır.” – Franz Kafka"
"“Yazmak, düşüncelerinizin sizi uyandırmaya yetmediği zamanlarda onlara tekme atmaktır.” – Franz Kafka"
İnsanlar, kusa kusa; hayvanlar, bağıra bağıra; bitkiler, yoluna yoluna yaşarlar aşkı...
Sensizliğe alışmak mı ? Ben hiç sensiz kalmadım. Bilmiyorum yokluğunun dayanılmazlığını. Ne kadar uzakta olsan da, İnsan yarım yaşayamaz. Unutma !
sabahları arşınlayan geceler, küt küt atan bir kalp, şiirlerle sabahlamak, arada bir saçmalamak...
Belki de son defa canım diyorum sana. Canım; otobüsüme bakmayı unutma, beni unutma..
Kendimizi yasak aşklara alıştırmaya başlamış. Daha da ötesi onları sahiplenip evlatlarımız gibi kalplere zincirlemeyi ve sımsıkı kelepçelemeyi de unutmamışız .
Yüreğime dokunan yüreğin, bütün benliğimi kor kor yakacak ve içli bir kemanın tellerinde dile gelen nağmeler gibi yüreğim çaresizce sızlayacak.
Elbette, yalnızca ben sarhoş olacaktım şarap içtiğin o kadehi elimde bomboş tutarken. O şaraba deli olan Hayyam’dan daha tutkunum sana derken, elbet ağlayacaktım.
Her söylediğim yankı olup neden geri geliyor
Bu ne zor bir gece...
Bu nasıl uyku aralığı; rüyalarımdan yırtarak evren kabuslarına tutulup da yakarcasına bedeni, eritircesine cismi...
Mutluluk bir anda giriveriyor insanın içine. İçinizdeki sevgiyi tetikliyor ve harlı bir alev oluyorlar birlikte. Buz tutmuş Sibirya çölleri yavaş yavaş erimeye başlıyor.