Ey suskun yar
Ne vakit kalemi elime alsam
Sinemin hüznünden akseden serencamý yazsam
Yýllara sari hasretin feveraniyle sessizce aðlasam ve yine ansam


Ýçimi titreten
Gönüme hüzün bahþeden
Dilimi lal edip, gözyaþlarý ýstýtrap haline getiren
Isssýz sokaklarýn melaliyle sineme sökün eden, lakin ses vermeyen


Nedenler nerde
Sualsiz hüküm vermek söylermisin kimin haddine
Hak ve hukuk adýna duyarlý olmak sanki mechul nefes kadrinde
Hiç üzülmeden,sinenin sahifelerinde bir iz býrakmadan yok oldun niye


Ýnsaným, var acým
Ýçimi burkan her halin lahzasýnda davacýyým
Hangi yanlýþýn kurbanýyým, niçin sual edilmez bu hicraným, arým
Solan umutlarým halsiz kaldý, þevkimden bir takat olsun hiç kalmadý


Geceden söz edeyim
Hüzün zerkeden kederin hangisini söyleyim
Yazýlan þiirlerin dilinden mi sesleneyim, dinmeyecek mi kaderim
Ah u zarým kimsenin deðil benim, ancak hicranla var olacak vicdaným


Sevmek suç mudur
Gönül vermek ne kadar hakikatin halinde bulunur
Sadakat içinde nefeslenmek ne vakit bir kabahat olur, an burkulur
Suçsuz ve günahsýz bir can, yalnýzca sevdiði için mi sukut etmekten sakýnýr


Akýl ve izan farktýr
Düþünmeden amel etmek ne kadar makbuldür
Ýnþirah nasýl bir kalbin ihtiyacýdýr, yalnýzca keyfiyet mi aranýr
Sýnýrsýz iþtah bir had mi tanýr, her isteðin yerine gelmesi kalpte ar mý býrakýr


Ne söyleyim söyle
Yazmayan kalem misali, dertlerim benimle
Suskun býrakan firkat bilmem ki hangi müjdenin derinliðinde
Zahir olan ne varsa içinde, batýna eriþmek haddim deðil, evet, yakýnen biline


Dinmiyor bu akþam
Hissiyatým, yýllara sari anýlarým ve acým
Adeta yalnýzlaaþan bir figaným, rýhtýmlarýn hicranýyla yol alýrým
Hýrçýn dalgalarýn sesgisini söyle hangi gönüle anlatýrým, niye sessizce aðlarým




Mustafa CÝLASUN