Çok yoðun geçen bir gündü, bu bakýmdan oldukça yorulmuþtum, büroda iþler yoðun olduðu için, eve saat 20.30 civarýnda gitmeye karar vermiþtim.
Motoruma binerek, Erkilet bulvarýndan ilerliyordum,Sümer bez fabrikasýný henüz geçmiþtim, önümde beyaz renkli, fort marka bir otomobil ilerliyordu.
Atatürk lisesinin oraya yaklaþýrken, saða dönmek için sinyalini yaktý, bende tabi olarak sol þeride geçmek niyetiyle ilerliyordum.
Önümde saða dönmek için, sinyal veren aracýn þoförü, direksiyonu aniden önüme kýrýnca, bir anda çaresiz kaldým. Motorun frenine bastým fakat ne mümkün, kayarak vardým ve o hýzla, aracýn arkasýnda bulunan tampona çarptým.
Bu çarpmayla motordan fýrlayarak, havada taksinin üzerinden iki veya üç takla atarak, kaldýrýmýn üzerine düþtüm, kulaðýma bir annenin feryadý geliyordu, ama ben çarpmanýn þiddetiyle, kendimde olmadýðým için, hayal gibi geliyordu.
Kollarýmdan, bacaklarýmdan tutmuþlar, bu vaziyette araca bindirirlerken, kendime geldim, iyi olduðumu söyleyerek, hastaneye gitmeme gerek olmadýðýný belirttim. Yalnýz karþýmda hiç tanýmadýðým, çýrpýnan bir adam dikkatimi çekti, bu kiþi ýsrarla hastaneye gitmemizi, tavsiye ediyor ve böyle olmasýný istiyordu.
Meðer arkasýndan çarptýðým aracýn sahibiymiþ, saða dönmesi gerekirken neden karar deðiþtirdiðini ve hangi sebeple tekrar sola döndüðünü sordum.
O dizlerine vurarak, suçsuzluðunu anlatmaya çalýþan adam, bak gardaþým, sana kurban olayým ki, benim hiçbir suçum yok, önüme aniden çýkan, þu yaþlý teyzeye çarpmamak için, sola kýrdým deyince, tamam onunla geçmiþ olsun ve Allah hayýrlýsýný versin diyerek onlarý gönderdim.
Ayaða kalktýðýmda, müthiþ derecede kaval kemiklerim, bileklerim ve kasýklarýn aðrýyordu, motorun öyle enteresan duruþu vardý ki, devrilmemiþ, amortisörler dikelmiþ, adeta göreve hazýrým der gibi bekliyordu.
Arkadaþlarýn yardýmlarýyla, motoru elimizde götürerek eve gelmiþtim, fakat hiç bir þey söylemeden yataða uzandým, aðrýlarým çok fazlaydý, belki de kendimi dinleyince sakinleþirim, kanaatiyle sessizce yatýyordum.
Cenabý Hakka þükürler olsun ki, sakat kalmadan iki, üç gün sonra yeniden çalýþmaya baþlamýþtým.