Tam, 15 ay önce, sekiz ay gibi uzun süren bir işsizlik süresinden sonra eski bir arkadaşımın yardımıyla bir iş buldum. Bu bulunduğum durumda bana bir hızır gibi uzanan elle, artık patlama durumuna gelen sıkıntılarımı durdurdum. İşimi de çok sevdim. Bana verilen her görevi, çabukca, bıkmadan, keyifle yerine getirdim, çok çalıştım. Ve aynı şekilde de çalışmaya devam ediyorum. Ama, iş ve geilr durumu belli bir zamandan sonra sıradanlaşıyor ve heyecanını kaybettiryor. Çünkü, insan çok çalışınca olumlu bazı değişiklikler istiyor, gelir artışı, mevkii de yükselme gibi veya bir yıldır söz verilmesine karşın yerine getirilmeyen özel oda sözü gibi. Ve bu moral bozukluğu işine, çalışmana yansımasa da en azından yüzüne yansıyor ve yüzünde sürekli bir ”Asık suratlılık, mutsuzluk” ifadelerini oluşturuyor. Bu durumu kırmak için kendimle mücadele ediyorum. Asık suratlı görünmek hem hoşuma gitmiyor hem de bana yakışmıyor.

Hemen işsiz kaldığım eve götüremediğim ekmek parasına bile muhtaç olduğum günlerimi aklıma getirmeye çalışıyorum. Kızım üniversitede başka bir şehiri kazanırsa ne yaparım diyordum. Şimdi kızım bulduğum burslarla, beni gerçekten seven kişilerin katkısıyla bana yük olamayacak denilecek bir şekilde rahatça okuyor. Peki, ben neden yine de mutlu olamıyorum. Benim ve ailemin sağlığında ve hiç bir alanda sıkıntım yok. Tamam, parasal tüm sorunlarımın hala büyük bir miktarı yığınlar halinde duruyor. Ama, en azından eskisi gibi artmıyorlar ve yavaş yavaş çözülüyorlar. Kızım ve oğlum eğitim hayatlarında ki başarılarla beni gururlandırmaya devam ediyorlar. Biricik eşim yıllardır olduğu gibi tüm iyiylğiyle, anlayışıyla yanımda. Ama, ben bunların zaten hakkım olduğunu düşünerek ayrıca çalışmamın karşılığı olan terfi ve veya gelir artışını da istiyorum. Nedense, bu hırstan küçüklükten beri kurtulamadım. Hayatımda ki kötü günlerin sebeplerinden en büyüğünün bu hep sürekli daha iyiye gitme hırsımdan kaynaklandığını da çok iyi biliyorum. Yine de her şeyin çok hızla, daha olumlu olarak gelişmesini istemekten vaz geçemiyorum. Daha önce bu duygular yüzünden şimdi ki işimden aldığım paranın üç katını aldığım, çok güzel bir işi kaybetmiştim. Bu kez daha mantıklı olmalıyım. Ailemi bir daha riske atacak bir durumum yok. Artık, sabırlı olmayı öğrenmeliyim. Çalışmaya ve beklemeye devam. Görelim, bakalım gelecek bize neler getirecek? İnşaallah, gelişmelerin hepsi olumlu, iyi şeyler olur. Peki bunları neden mi yazıyorum. Belki de bir çeşit kendimle yüzleşip, hırsımı köreltmeyi beynime, bilnç altıma kazımak için. Ne dersiniz başarabilecek miyim?..