NEŞEM HEP BEŞ DAKİKA

Neşeyle uyandım bu sabah. Tarifsiz bir mutluluk var üzerimde. Çok iyi bir şey de olmadı bu günlerde ama… Her zaman ki gibi yine önce çocuklarımın odasına gittim. Of, yine açmış oğlum üstünü. Zaten; şimdiye dek hiçbir kontrolüm de üstünü kapalı bulamadım ki. Elli kere kalkıp baksam ellisinde açmıştır üstünü. Allah’tan kızım bu konuda yormuyor pek beni. Çok ender açık buluyorum yorganını. Yine de her seferinde ona da bakmadan duramam. En azından bir süre bakarım uyuyan prensesime. Tekrar dönmeliyim yatak odama… Bir de şanssız eşime bakarım. (Kolay mı evlendiği günden beri hep maddi sorunları olan birisiyle evli olmak!.) Ne kadar da masum uyuyor. Biraz uykucudur yaşına göre, bir o kadar da iyidir. Halen anlayamıyorum bazı şeyleri…

Derler ya eşlerin toprağı aynı yerden alınmıştır diye. Benim hatalarımı bu kadar iyi bir insan, bu kadar iyi bir eş neden çekiyor ki? Pırlanta gibidir benim çocuklarım, zekilikse süper zekiler. Çalışkanlıksa süper çalışkanlar. O zaman niye çekiyorlar benim hatalarımdan dolayı bu sıkıntıları. Fazla bir şey istemezler benden hiç biri. Sen yanımızda ol yeter, derler. Güya neşeliydim. Benim neşem zaten beş dakika.

Bir arkadaşımla dertleşmiştim bu sorunlarım üzerinde. Demişti ki bana, onları sana verilmiş bir ödül gibi düşün. Senin hatalarını çekiyor gibi değil de bu sıkıntıların içinde bile ödün vermediğin için bazı değerlerden, bu kadar iyi bir aile bir ödüldür sana.

Sen de değerini bil bu ödüllerin. Mutlu olmalısın bu ödüllerle. Hele bir de hiçbirinizde önemli bir sağlık sorunu da yoksa, ne mutlu sizlere.

Evet, mutlu olacağım bundan sonra. En azından mutlu görünmeye çalışacağım.
Bu kadar iyi bir aileye sahip olduğum için şükredip onları üzmemeye çalışacağım. Dedim ya benim neşem hep beş dakika.

Ah birde bol param olsa...