Biri yanaðýma çamurlu topuðuyla basýyor, diðeri kürek kemiklerimin arasýna dizleriyle bastýrýp kollarýmý geriye doðru çekiyordu. Etkisiz hale getirilmenin bu olduðu konusunda halâ kuþkularým olmakla birlikte bu da fena sayýlmazdý.

“Uzak duracak mýsýn lan?” diye sordu yüzüme basan.

Sesi bir kadýna, cüssesi ise güreþçiye aitti sanki. Baðýrdýkça daha da kýrýlan sesin parçacýklarý yüzümü kesiyordu. Kendimi, çocuðunu kaybetmiþ annelerden birinin öfkesiyle karþý karþýya olduðumu düþünmekten alamýyordum.

Dudaklarýmý akvaryum balýklarý gibi kýpýrdatarak durmayacaðýmý söyledim. Aðzýmdan kan ve tükrük zerreleri püskürdü. Ayaðýný yüzümden çekti. Açýkta duran üçüncü kiþi yüzüme sert bir tekme atýp burnumu kýrdý. Gittiler. Öfkeleri bitmiþti. Saðanak bir yaðmurun aniden durmasý gibi durdular, bulutlar kadar hýzlý gittiler. Geriye enkazýmýn üstünde sonsuz yýldýz ve ayaz býraktýlar. Etkisiz haldeyken kendilerine duyduklarý sonsuz güven yüzünden uzak duracaðýmý onlara boyun eðeceðimi düþünmüþlerdi.

Erkin çýkmazý iþte bu. Asinin doðasýnýn inkarý ve dize getirilebileceðine dair duyulan özgüven.

Ýnsanýn ademden gelmemiþ olabileceðine dair bir baþka kuþkum da bu. Asiler her dönem olmuþlardýr ve gerçek asiler (ben bunlardan biri olmayabilirim) pes etmiyorlardý. Bir de asileri sindirmeye yeminliler vardý. Bunlar da her dönem oldular (ki ben bunlardan da olmayabilirdim) ve asilerle binlerce yýldýr savaþ halindeler. Bu savaþ, görüntüsü ayný olan iki ayrý türün savaþý gibi. Asiler mi onlarýn postunda, onlar mý asilerin postundalar bilmiyorum. Tek bildiðim her iki türün de postunu sýkýca sahiplendiði.

Çamurun konforunda ne kadar yattýðýmý bilmiyorum. Gözümü açtýðýmda gün aðarýyordu ve ben üþüyordum. Bazý aðaçlarýn donmuþ dallarýndan çözülen ve damlayan su tanecikleri içime yaþama sevinci doldurur gibi oldu. Kaburgalarýmýn birkaçý kýrýlmýþ olmalýydý. Doðrulmaya çalýþýrken içime saplandýklarýný sandým. Kesik çýðlýklar attým kimsenin duymayacaðýndan emin olarak.

Beni bir site inþaatýnýn ortasýnda ayýklamýþlardý. Ýçine su doldurulan varillerden birinin baþýna gittim. Suyun yüzeyinde ince bir buz tabakasý vardý. Buzlu, kanlý bir yüz yansýmasý. Ellerimin yüzeyi berelenmiþti. Pek baþarýlý olmasam da birkaç yumruk isabet ettirmeyi baþarmýþ olmalýdým. Buzu kýrarak ellerimi suya daldýrdým. Bileklerimin kesildiðini sandým. Suyu yüzüme çarptým. Burnumun çevresinde biriken kan suyu bulandýrdý. Kuru kaný biraz bastýrarak temizledim. Yüzümün dramatik görüntüsü neredeyse ortadan kalkmýþtý.

Ýnþaat alanýndan aksayarak çýktým. Ankesörlü telefondan Civciv'i aradým. Ýkinci dünya savaþýndan kalma BMW motoruyla beni almaya geldi. Heyecanla kimlerin yaptýðýný sordu. Adam toplayýp dövebileceðimizden falan bahsetti. Bu hikayeleri birbirimize hep anlatýrdýk ama adam toplasak intikam alacaklarýmýzý bulamazdýk, intikam alacaklarýmýzý bulduðumuzdaysa toplayacak adam olmazdý. Ekseriyetle ikinci dayakta akýllananlardandýk.

Motosikletin sarsýntýsý bana tüm kemiklerimin yeniden kýrýldýðýný hissettirdi. Eve gittiðimizde Can ve diðer iki kýz da oradaydý. Can'da beni görünce Chao no'oldu lan, diye sorarak tansiyonu yükseltti. Kýzlar da hikayeyi dinlemek için yanýma oturdular. Elektrik sobasýnýn sýcaðýnda mayýþtým. Üstümdeki kurumuþ çamura, þiþmiþ ve morarmýþ gözlerime, kýrýk burnuma bakmaksýzýn kendimi karizmatik, yakýþýklý fakat bir hayli eksik hissediyordum. Boðazýmý temizledim.

“Caminin önünden aldýlar. Onu orada bekliyordum. Ben o camiyi seviyorum lan. Harbiden seviyorum. Onun görkemi karþýsýnda kendimi hep basit bir böcek gibi hissediyorum. Ego mego kalmýyor içimde. Ana rahmine sýðýnýr gibi sýðýnýyorum avlusuna. Neyse; dün gece avluya girmedim. Otoparkýn önünden camiyi izliyordum. Biliyor musunuz lan orada bir bakýþ açýsý keþfettim, o açýdan bakýnca her þey düzelecekmiþ, tanrý seni seviyormuþ gibi hayati bir yanýlgýya düþüyorsun. Neyse, o gün de gelecek ve karþýlýklý sýfýrlanacaðýz, bana adýný söyleyecek ve belki bir ihtimal... sonra araba geldi.”

“Kim gelecek lan, sen kimi bekliyon camide?” diye sordu Can.

“Muazzez olan kadýný.” dedim. Barýþ'la Can tanýmadýklarý için birbirlerine baktýlar.

Geçen geceyi hatýrlatacaktým, Sevþan dýþýnda ayýk kimse yoktu. Devam ettim anlatmaya.

“Camý açtý bir tanesi. Kadýn gibi sesi vardý. Chao'musun lan sen? diye sordu. Ne var lan diyerek terslendim. Arabadan indiler. Baþýmý kaportaya çarpýp beni arabaya attýlar. Sonra da o inþaat alanýna getirdiler. Orada arabadan indirip epey ayýkladýlar. Döverlerken oradaydý. Ýzledi.”

“Kim izledi moruk?”

“Muazzez lan. Öylece izledi.”

“Nasýl lan? O mu dövdürtmüþ seni?” diye atladý Barýþ.

“Arabada deðildi. Onlarla da gitmedi. Onlarla ilgisi yok gibiydi ama bilmiyorum. Sonuçta sanýrým yine de onun peþindeyim diye dövdüler. Çamurun içinde bayýldýðýmda en son onu gördüm bir de dallarýndan buz sarkan aðaçlarý.”

Hikayeyi anlatýrken kendi halime acýmýþtým, gözümün morundan burnumun þiþine bir damla süzüldüðünü hissettim. Kýzlardan biri beni baðrýna bastý. Kýzlardan biri Muazzez deðildi, hafifçe göðsünden ittim. Ýçecek bir þey istedim.

Kýzlardan öteki ortaya bir þiþe Ballantine's getirdi. Gidip müziði açtý. Portishead Roads... viski dudaklarýmda açýlan yaralardan, kalbimdeki yaralara süzülerek iniyordu. Kýzlardan öteki Muazzez deðildi.