“Julie: Hayýr, gitmiyorum daha. Gidemem… bakacaðým. Dinle! Bir araba sesi. Demek kan görünce dayanamýyorum sence. O kadar güçsüz sanýyorsun beni. Ah, senin kanýný, beynini bir satýr tahtasý üstünde görmeyi ne kadar isterdim! Ne çok isterdim bütün o cinselliðin bir kan denizinde yüzsün. Tutup kafatasýndan içerdim, sonra ayaklarýmý göðsünün içinde yýkar, yüreðini olduðu gibi kýzartýp yerdim. Demek güçsüzmüþüm ben. Demek seni sevdiðimi sanýyorsun, sanki benim rahmim senin tohumlarýn için yanýp tutuþuyor; kalkýp senin dölünü baðrýma basýp onu kendi kanýmla besleyeceðim demek. Aklýnca sana çocuk doðuracaðým ve senin adýný taþýyacaðým. Bu arada sorayým bari, adýn ne senin? Soyadýný duymadým hiç. Olduðunu da hiç sanmam.
Modern tiyatronun öncülerinden Ýsveçli yazar August Strindberg’in 1878 yýlýnda yazdýðý, þu an Ýstanbul’da sahnelenen, Matmazel Julie adlý oyunundan alýntýdýr. Soylu bir kiþi olan Matmazel Julie, uþaðý Jean’e aþýk olur ve onunla iliþkiye girer. Matmazel Julie’nin, soyluluðundan kadýnlýðýný unuttuðu bir sýrada, zenginlik avcýsý Jean, zekice hamlelerle, Julie’yi kendine aþýk eder. Aralarýndaki sýnýf farký ve Matmazel Julie’nin beklediði itibarý, herþeye raðmen, Jean’den görememesi, sadece mutsuz bir kadýn olarak deðil, toplumun yarattýðý bir kurban olarak, onu ölüme sürüklerken, Jean’i hiçbir þey olmamýþ gibi yaþamaya götürür.

Sýnýfsal farklýlýk, ýrkçýlýk, cinsiyet ayrýmcýlýðý, yirminci yüzyýlda ise, kendinden farklý olaný dýþlama kavramý . Ýnsanlarýn, çaðlar boyu kendilerini farklý gösterme çabasý içinde olmalarý, bu çaba içinde olmayanlarý diðer kategorisine sokmuþtur. Ne yazýktýr ki, bu çabalar yüzyýllardýr alkýþ görmekte ve taraf bulmaktadýr. Ayný ortamda bulunduðunuz, fakat farklý düþüncelere sahip olduðunuz halde, o ortamdaki çoðunluk yüzünden, düþüncelerinizi açýkça ortaya koyamadýðýnýz anlar olmuþtur muhakkak. Bunlarý genelleþtirip, iþ görmek için kurulmuþ birimlerin içine adapte ettiðinizde, fikir beyan etme kavramý, özellikle tutum agresif Ýse veya zýt fikirler içeriyorsa çekimser kalýr. Bu durum, insanoðlunun öteki tarafý yüceleþtirme, o tarafý genel kabul görmüþ ilkeler olarak, görme yetisini üste çýkarýyor, bir buzdaðý gibi. Unutmamalý ki; bir zamanlar, Hitler’in demokratik kurallara uygun bir þekilde seçilerek askerliðin alt mertebelerinden, tarihsel olarak kabul görmüþ bir soykýrýma önderlik etmesi, çekimser kalmanýn, ne kadar acý sonuçlar verdiðini göstermiþtir.
Eþitsizlik-çekimserlik diye bir denklem çok da yanlýþ olmaz. Tarih bize karþý çýkmanýn, fikrine sahip olmanýn, çoðulcu olduðu takdirde ancak, gücünü gösterebileceðini defalarca kanýtlamýþtýr. Azýnlýk haklarý, kadýn- erkek eþitliði, çocuk haklarý, eþcinsel haklarý, engelli haklarý, yaþanýlan direnmelerle haklýlýk kazanmýþtýr, kazanmaktadýr.
Eleþtirel bakýþ açýsý, çekimserliðin hiç anlaþamadýðý insaný, özel hayatýnda ise, hiç aklýnda yokken bile çýkarsamalara götürür. Karþýlaþtýðý problemleri, sadece bir yönden görerek, çözmeye çalýþma yanýlgýsýndan kurtarýr. Eleþtirinin her zaman haklý olduðu ve savunulabilir olduðunu iddia etmiyorum. Ama bir ortamda duyulan “çatlak sesler” insanlarý rahatsýz etmemeli. Her konuda, insanlar henüz daha çocukken itiraz edebilme ve farklý görüþ bildirebilme cesaretine, sahip olma iç güdüsü ile yetiþtirilmelidir. Unutmayalým ki; içinde yarattýðýmýz dünyada yaþayacaðýmýza göre, bu sebeple, kimsenin tek tip insan modeli yaratma kaygýsý içinde olmamasý gerekir. Kimse kimseye benzeyemez, benzetilemez. Benzersizlikler, hiç kimse için bir aykýrýlýk olarak görülmemeli, aksine bir çeþitlilik olarak algýlanmalýdýr.