Bakalým Daha Nelerimiz Çalýnacak?
     Bizi bizden aldýlar, bir baþka bizi yüklediler beynimize. Kararsýz kalmayý huy edinmiþ iþletim sistemi yüklü bilgisayara format atar gibi, yeniden formatladýlar beynimizi.
Bizi bizden alanlar mýydý suçlu? Yoksa koþulsuz teslimiyete açýk olan bizler mi?
Daha mutlu deðil miydik tek kanallý televizyon ya da radyo dönemlerinde?
Tatlýcýlar, pamuk þekerciler ya da açýk kýymalý pideciler vardý o zamanlar. Hiç der miydik acaba “bu þüphelidir, ne ile yapýldýðý belli deðildir yemeyelim” diye?
O zamanlarda da vardý belki kötülük, hainlik, hile. Ama bizler iyiydik. Þimdi sanmayýn ki teknoloji karþýtý olalým dediðimi. Elbette olsun yine, ama biz deðiþen dünyadan sadece nimet alsaydýk da, kendimizi kaybetmeseydik…
Çok kanallý döneme adým attýðýmýz sýralar merak olgusunu had safhaya ulaþtýrdýk. Her þeyi merak ettik. Kimileri çok aydýnlandý, kimileri birilerinin neler yaptýðýný merak eder oldu, önce paparazzi ile tanýþtý. Sonra komþusuna paparazzilik yapmaya alýþtý…
Çocuklara dur demeyi bilemedik, sýnýrýný öðretemedik, çocuklar bizim gençlik yýllarýnda öðrendiklerimizi çocuk yaþta öðrendi. Bu kadar hýza alýþmadý, bünye icabý kaldýramadý, 20’li yaþlarýnda yaþayacak heyecaný kalmadý, çocuklarýn hepsi olmasa da bir bölümü baþka yollara saptý. Kimi macera olsun diye hýrsýzlýk yaptý, kimi cinayet iþledi, kimi kötü alýþkanlýklar edindi.
Sakýn yobaz sanmayýn; yobazlýk afiþe edilmeye karþý durmak deðildir. Televizyonlarda çýplaklýk deþifre edildi, sanki her yerde estetik harikasý vücutlar cesurca geziyormuþ gibi gösterildi.
Birçok bey ya da haným eþini beðenmedi. Evdeki eþini önce sözleriyle ezdi, sonra gözleriyle dýþarýda gezdi. Kaç yuva böyle daðýldý.
Kebabýmýz vardý, lahmacunumuz vardý, bunu sanki o ana kadar hiç tüketmemiþ zihniyetler bunlarý tüketenleri kendi tabirleri ile ‘kýro’ diye adlandýrarak, fastfood kültürünü soktular içimize. Þimdi ana caddeler ara sokaklar pencereleri ve camlarý ardýna kadar açýk dönercilerden geçilmiyor. Yeseydik ama özümüzü unutmasaydýk. En azýndan bir çok Türk lokantasý kapanmasaydý.
Çocuklarýmýz þiddet içeren çizgi filmleri izlemeseydi de saða sola vurup durmasaydý. Bugüne kadar kardeþ yaþamýþtýk. Birileri istedi diye el pençe durmasaydýk kimsenin önünde. Biz modern çaða ayak uydurmak isterken kültürümüzü satmasaydýk. Türkiye’de 3 Liraya gariban iþçilere diktirilen mallarý, sýrf dýþ ülkelere açýldý 300 Liraya satýlýyor diye, ‘amma fiyakalýsýn’ desinler diye kullanmasaydýk. Kendi ürettiklerimizi tüketmeyi baþarsaydýk. Þimdi elimizde olan tüm deðerler iþlenmeye hazýr, sermaye ise birikmiþ olurdu eminim.
‘Tükettiðimiz Türk malý kalitesiz’ diyorsak bunun suçlusu da biziz; adamlara verdik mi sermayeyi mallarýný tüketerek? Þimdiye kadar tüketseydik þimdi bizim verdiklerimizle daha kaliteli olmaz mýydý ürünleri?
Öyle bir zaman geldi ki en önemli mirasýmýzý dilimizi çaldýrdýk! Tamam demeyi, okey’e, hoþçakal’ý bay bay’a dönüþtürmeseydik…
Kardeþliðimiz bozuldu. Bizi bizden çalanlara dur demeyi bilemedik. Þimdi bakýn ne hallere geldik. Ne bunlarý yazmaya gerek var, nede tekrar dile getirmeye; zaten herkes biliyor yaþananlarý.
Þimdi herkes kendini sorgulamalý. Çuvaldýzý kendine, iðneyi baþkasýna batýrmalý.
Bizi çalanlar elbette vardý; ama biz çaldýrmaya bu denli açýkken bakalým daha nelerimiz çalýnacak?