Bir gün, elbet bir gün güneş aydınlık tarafını herkese gösterecek… İnanıyorum, çünkü aslında Allah seviyor bizi.

Yorgunum.

Ruhum, bedenim, beynim yorgun. Mülayim görünen parmaklarımı kımıldatmaya mecalim yok sanki. Belirli aralıklarla açıp kapadığım gözlerim inkisarlar yaşamakta. Ciğerlerimde biriken nefes, boğazıma iltica ettikçe tabi olarak ağzımı açmak bile zor. Bu aciz çehre, tebessüm için dirense bile muvaffak olamıyor. Cebimde biriktirdiğim hayallerim, çocuk yüreğimde nasır bağlamış gibi. İçimde taşıdığım sevdanın gölgesine sarılmış hayallerim, gün yüzüne çıkmayı beyhude beklemekte. Sen diye kurduğum bütün düşler bile, dokunaklı bir şarkıdan ibaret. Kutsal bir yağmur gibi dökülen her göz yaşı içimde biriken bir nehir gibi.

Zihnimin dikenli telleri, çocuksu çırpınışlarıma avare avare gülmekte. Göğüs kafesimi sıkıca tutup öldürsem hepsini, bu beyhude gayretkeşlik sona ersin istesem de vicdanım bu hareketimin karşısına dikilir ve cellâdına bakan bir kahraman kesilir. Bütün bunlar, Işık mı karanlığa muhtaç, karanlık mı ışığı arar bulur, sorusuna cevap bulmam için bir seremoni sanki.

Günü geldiğinde bedenimin beni terk etmesi, bu bedenin kurbanı olma düşüncemi körüklüyor adeta, bundan kurtulmamın imkânı yok. Birbirimizi yok edeceğiz işte. Asi olmanın, isyanların, bir hükmü yok işte, kurban kurbandır. Mücadele etmenin de bir anlamı yok, ortaya bir galip de çıkmayacak, bir mağlupta, sırf alışagelmiş düzen ve bilgi hasar görmesin diye bunu yok saymanın bir anlamı yok, ten bedenden kopacak ve bitti.

Günler, dakikaların yerini almışçasına, kendisini yakalamaya çalışan saniyelerden kurtulmak için, hızlı hızlı akarken, geçen her yeni günün hızı beni dehşete düşürüyor. Yanım yörem sancıyor buna engel olmak için mabedimin en kuytu köşesine sakladığım çocuksu gülüşlerimi seriyorum ortaya ama nafile, yine de bu sancıdan kurtulamıyorum. Herkesin bundan bi haber olmasının da bir anlamı yok, kendi kaderimi değiştiremezken onların kaygılarına katiyetle engel olamam.

Üç eksik, iki fazla yaşanan bir yaşam, şafağın uzaklığının da bir delili adeta. Ne istediğimi bile unutmuş gibiyim. Şafağın koynuna sığınmak mı, yoksa karanlığın derinliğine mi saklanmak mı? Bu iki seçeneğin arasındaki farkı bile ayırt edemeyecek gibiyim. Belki de aslında her ikisine de son vermek istiyorum.

Yaşam ile inatlaşmak, inadına onun üzerine gitmek gaddarlık, Azrail’in nefesini ensemde hissederken ölüm anının kokusunu hisseden yaşlı gibi, direnmenin de ehemmiyeti yok, güneş neyi aydınlatmıyor ki, diyerek mutluluğu oyuncak kutusundan ibaret sanan, çocuk sevinci taşımanın da anlamı yok. Geçmişimin kökleri önüme dikilmişken, içimde inatla büyüyen ve bu büyümeye inat hiçbir istikbali olmayan bu sevdanın da artık bir tesiri yok. Kendimi değiştiremezken yeryüzünün tek zerresini değiştirmekten bahsetmek, gücümün beni aşmasına izin vermek manasına gelir ki bu da kendime yaptığım en büyük riyakârlık olur.

Gün ışıyınca, kuytu sıcaklığından sıyrılan güneş, varsın ısıtsın üşüyen başka bedenleri, çiğ taneleri kök salsın sıcağı hissettikçe, ilham olsun ressamlara bu müspet manzara, çocuklar topaç çevirsin, bülbül güle âşık olsun, dünya yine dönmeye devam etsin bir tarafı aydınlık bir tarafı karanlık.

Hiç gerek yokken var olmaya devam eden yaşam alametlerini takip etmekten vazgeçme zamanı. Felek son bir tebessüm okunu bütün içtenliği ile fırlatırken bile çok zalim. Zihnim gerçek varoluş semasına kanat açarken son bir gülümseme ile berraklaşacak bedenimin, beni takip etmesine izin verip ilk defa, son kez fısıldayacağım.

“Şimdi söz sırası bende”