Annem ve babam çalışıyorlar. Bir gün babacım pabuçlarımın eskidiğinin fakına varıp “Sana yeni bir pabuç alalım oğlum" dedi, ben de “Alalım babacım” dedim. Babam iş yerinden izin alıp beni pabuç almaya götürdü. Babamla pazara gidip, pazarın kıyısını köşesini gezdik, sonra ayakkabı satan ihtiyarın tezgahına uğradık. Orada bir pabucu çok beğendim. Babama “Bunu alalım baba, bunu çok beğendim” dedim. Babam biraz tereddüt etti. Yaşlı adam babama “Evde giysin beğenmezse bir hafta içinde geri getirebilirsiniz” dedi. Ben babama “Baba çok beğendim, alalım" diye ısrar ettim. Babam pabucu aldı, çok sevindim, sevinçten içim içime sığmıyordu. Daha önce babamların aldıkları hiçbir pabuçta bu kadar sevinmemiştim. Babam ayakkabıyı satan ihtiyar adamı hiç üzmedi, hep pazarlık yapardı, bu sefer hiç yapmadı, ne istediyse verdi. Satıcı ihtiyar adamda babama dua etti. Bana da “Hadi küçük güle güle iyi günlerde giy. Hayatta başarılar. Her işin rast gider inşallah. Yine söylüyorum beğenmezsen evde giy haftaya getir” dedi.

Eve gittim, ayakkabılarımı giydiğimde içime bir sevinç doldu. Okulda arkadaşlarım pabuçlarımı çok beğendi. Pabuçlarım ayağımda olduğunda işlerim rast gitmeye başladı, sınavlarım hep başarılı geçiyordu.

Pabucu giyince çok sevinçli oluyorum, gökyüzünde uçar gibi hissediyorum kendimi, aklımdan geçen her şey gerçekleşiyor. Şu kıyafet çok güzel, param olsa da alsam diyorum, babam alıp getiriveriyor, bir yemek canım çekiyor annem o akşam o yemeği pişiriyor, sınavlarım iyi geçsin istiyorum hep bildiğim sorular çıkıyor. Pabuçlarımı giymezsem bir şey yapamıyorum. O yüzden pabuçlarıma sihirli pabuçlar diyorum.

Bir gün kanaryam olsa istedim, o gün babam kanarya alıp getirmiş evimize. Babama “Babacım pazara gidip o ihtiyarı bulalım” dedim. Babamla pazara gittik, ihtiyar ayakkabı satıcısını aradık, bütün pazarı dolaştık, bulamadık. Satış yapan komşularına sorduk ihtiyar ayakkabıcıyı o günden sonra kimse görmemiş. Biz de aramaktan vazgeçtik. Pabucumu büyüyünceye kadar giydim, şimdi artık giyemiyorum. Hiç kimseye vermiyorum, öyle duruyor.

Geçen gün mavi gözlü güzel bir çocuk gördüm. Çocuk çok fakirdi, üzerindeki elbise yırtık pırtıktı, ayaklarında ayakkabı yoktu. Eve koştum ayakkabılarımı sakladığım yerden çıkarıp, bir kutuya koydum. Küçük çocuğun yanına gidip kutuyu uzattım. Çocuk kutuyu alıp açtığında ayakkabıları görünce gözleri parladı, çok mutlu oldu. Tam o sırada başka bir çocuk çok güzel bir elbise getirdi. Çocuğun şansı dönmüştü. Çocuğun yanından uzaklaşırken bu ayakkabıların hiç eskimemesini diledim.

Şefika Ünal (15 Şubat 2014)