Telefonun alarmýný dört seferdir erteliyorum. Hava hala karanlýk ama artýk uyanmam gerekiyor. Yoksa servisi kaçýracaðým, iþe geç kalacaðým. 5 dakika daha uyumakla geç kalmam diyorum ve yeni bir alarm kuruyorum. Kýsacýk ama uzun bir 5 dakikadan sonra zar zor kalkýyorum yataktan. Önce perdeyi daha sonra da pencereyi açýyorum. Kendime gelmem gerekiyor bir an önce. Odadan çýkýyorum ve lavaboya gidiyorum. Yüzüme buz gibi suyu çarparken tamamen uyanýyorum. Baþýmý kaldýrýyorum ve aynada kendimle göz göze geliyorum, öylece hareketsizliðimi, donukluðumu seyrediyorum… Yýllardýr hep ayný hayatý yaþadýðýmý, ayný saatte uyanmaya çalýþýp farklý bir yerde farklý bir hayatta olmayý arzuladýðýmu fark ediyorum… Kendimi sorgularken aslýnda her gün bir önceki günün aynýsýný yaþadýðým gerçeðini yine fark ediyorum… Ayný hayat, ayný monotonluk, ayný dertler, ayný arzular, ayný umutsuzluk, ayný gri…
Evde durmak istemiyorum, hemen hazýrlanýp birkaç dakika öncesinden çýkýyorum… Dýþarýda hava serin, henüz güneþ doðmamýþ. Ýçimdeki gri, havadaki belirsiz griyle birleþiyor ve beynime kodlanmýþ yollarda sessizce yürüyorum. Ayaðýmýn küçük bir taþa takýlmasýyla biraz kendime geliyorum. Güvercinler akþamdan kalan ekmek kýrýntýlarýný topluyor yollardan, kýpýr kýpýrlar onlarcasý… Keyiflerini bozmak istemiyorum, yönümü deðiþtirip kaldýrýmýn kenarýna yöneliyorum. Keþke diyorum, zamaným olsa da onlarý seyretsem, yem atsam, su versem onlara, omzuma ellerime konsalar, ellerimi kanatlarýnda gezdirsem… Bir an birkaç dakika zamaným olduðunu anýmsýyorum, bir dakikasýný onlar için ayýrabilirim diyorum, bugün deðilse ne zaman… Kýrýntýlarý toplayýþlarýný seyrediyorum, her birinin renklerine, gözlerine bakýyorum. Biraz daha bakýnca çoðunun bir ya da iki ayaðýnýn olmadýðýný fark ediyorum, içim sýzlýyor. Aklýmda her þeye raðmen hepsinin hayata nasýl sýmsýký sarýldýðý, yoluma koyuluyorum…
Derin bir nefes alýyorum, seher vakti kokusu sýzýyor tüm hücrelerime. Aklýmda ayaðýný kaybetmiþ güvercinler, servisi bekliyorum. Ýnsanlar yollarda, benim gibi, herkes gibi… Servis araçlarý, otomobiller, otobüsler evlerine ekmek götürmek isteyen insanlarý taþýyor sabahýn bu saatinde. Týklým týklým dolu bir otobüs geçiyor önümden… Ayaklarý olmayan güvercinleri anýmsýyorum o an…
Servisim geliyor ve seviniyorum binerken. Her zaman oturduðum koltuða yöneliyorum önce, soldan üçüncü koltuk, cam kenarý. Camdan bakýyorum hala güneþ doðmamýþ, gökyüzü karamsar, umutsuz…
Kafamda “neden”li sorular dönüp dolaþýrken her gün gittiðim bu yolda bugün bir deðiþiklik yapýyorum ve baþýmý saða çeviriyorum, güneþ doðuyor… Þimdiye kadar hiç farketmediðim bir tabloyla baþbaþa kalýyorum, içim gülümsüyor, kalbim gülümsüyor… Ýçime güneþ doðuyor adeta, grilerim aydýnlanýyor, umutlarým sararýyor… Sessizce ve hayretle bu muhteþem sahneyi seyrediyorum… Karanlýk bulutlar yavaþ yavaþ kýzarmaya, gökyüzü aydýnlanmaya baþlýyor saniyeler içinde… Birkaç dakika içinde güneþ tamamen gösteriyor kendini… Bilmezdim bu kadar kýsa sürdüðünü aslýnda yeniden doðuþun… öyle ya güneþin batýþý da birkaç dakika sürüyorsa doðuþu neden daha uzun sürsündü ki?
Büyülü bir gösteriden sonra kendimi yüzümde umut dolu bir gülümseme ile duraklarda bekleyen insanlarý izlerken buluyorum. Ýnsanlar ve insanlarýn dünyalarý… Mesela þu yaþlý adam, yanýnda genç bir kýz, arada bir þeyler söylüyor, aðzýnda sigarasý. Kýzý mýdýr, gelini mi, yoksa torunu mu? Bu saatte acaba bir hastasýna mý gidiyordur, yolcusunu mu almaya gidecektir düþünüyorum, neler yaþamýþtýr kim bilir? En çok da o piþmandýr, umutsuzdur belki de… Elleri titriyor sigarasýný aðzýna götürürken, ne yükü, ne derdi vardýr kim bilir parmaklarýnýn, ellerinin, kollarýnýn ya da vücudunun taþýyamadýðý… Üzülüyorum onun dertlerine, üzülüyorum kendi dertlerime, en çok da kendi dertsizliðime…
Baþka bir durak, bir adam, elinde iþ aletlerinin olduðu bir bavulla hýzla yürüyor… Bir anne, kucaðýnda minik bir çocuðu, sýký sýký sarýlmýþ, aðlýyor… Bir lise öðrencisi, hala uyanamamýþ… Bir genç kýz, yüksek topuklu ayakkabýsý ve bilgisayarý bir elinde, çantasý diðerinde…
Yaþlý bir kadýn geliyor aklýma, eskilerden… Ýþe ilk baþladýðým günlerdi. Daha önceleri sýk sýk kullandýðým otobüs duraðý artýk çok daha kalabalýktý, çok daha emekçi doluydu, bambaþkaydý. Kalabalýkta yaþlý, kamburu çýkmýþ bir teyzenin yavaþ yavaþ, sessizce yürüdüðünü farkettim, elinde eski bir emaye tepsi ve içinde birkaç sýra simit, üzeri bez bir örtüyle kaplý… Ayakta duran, oturan insanlara usulca yaklaþýyor ve sadece gözlerine bakýyordu insanlarýn, hiç konuþmadan… Bir süre öylece duruyordu göz göze gelmek için, bir tane simit alsýn diye. Sonra bir baþkasýna gidiyordu ayný sessizlik ve utançla… Gözleri önce yerde baþý önünde… Boþ bir otobüs geldi ve durak neredeyse boþaldý. Önce bana doðru yürüyen teyzeye baktým sonra otobüse, sonra tekrar teyzeye… Ýçim aðladý o an, utandým, dondum kaldým. Otobüs uzaklaþtý, teyze karþýmda… Yüzündeki, alnýndaki derin çizgiler, daðýnýk baðlanmýþ baþörtüsünden çýkan beyaz saçlarý, sessizce kýpýrdayan incecik dudaklarý ve binbir duygu yüklü yaþlý ela gözleri… Gözlerinde kaldým, bir damla aktý benden gözlerimden kalbime, yaktý… Hayatý okudum onun gözlerinde, yaþanmýþlýklarý okudum onun diliyle… Sonra sað eline baktým, buruþuk eliyle sýký sýký tuttuðu tepsiye baktým, hayat dedim, zor… Yan tarafta simit arabasýyla simit diye baðýran gür sesli satýcý ve kalabalýkta utançla simit satmaya çalýþan sessiz teyze… Çantama bir simit iliþtirdi, kafasýný aþaðý yukarý salladý, cebimden 1 lira çýkardým, gülümsedi, mutluluk dedim, senin için 1 lira kadar ucuz mu? Servisin penceresine vuran damlalarýn sesiyle kendime geliyorum. Hayat diyorum, bazýlarý için çok zor… Aklýmda ayaklarý olmayan güvercinler, aklýmda simitçi teyze…
Yaðmur baþlýyor… Ýçim huzurla doluyor… Damlalar bir bir cama çarpýyor, kendi yollarýný buluyorlar ve akýp gidiyorlar… Aracýn penceresini aralýyorum… Yaðmur hýzlanýyor, içeriye damlalar giriyor… Ýçim üþüyor… Tenim ýslanýyor…
Ani bir fren ve þiddetli bir ses duyuyorum… Tenim ýslanýyor þiddetlenen yaðmurla, biraz da bulutlarýn kýrmýzýsýyla…