http://tn3-1.deviantart.com/fs24/300W/i/2007/336/4/2/juat_another_brick_in_the_wall_by_Project_Firefly.jpg

Uzaklaþmak… Her þeyi bir kenara býrakmak… Çekip gitmek uzak dünyalara… Kimsesizce…


Hep aklýnda bu düþünce vardý. Hep baþý sýkýþýr, düþünür düþünür, ama bir türlü çýkýþ yolu bulamazdý. Kimseye kýzamazdý, kimseyi haksýz bulmazdý, ama kendisi de haksýz deðildi. Kimse sorumlu deðildi bu olaylardan, kendisinin de sorumlu olmadýðý gibi. Kimdi peki? Hep kafasýnda bu soru vardý; kim ve neden?

Geceleri baþýný yastýðýna koyduðunda kalbinden bir güç, onu yukarý çekerdi. Görünmeyen bir el de bu güce destek olurdu. Ama baþý aðýr gelirdi vücuduna. Bir türlü baþ edemezdi bu güç onun düþünce yüklü kafasýný kaldýrmaya. Beyninden aþaðý okyanus akardý, fýrtýnalar kopardý, yangýnlar inerdi. Çok acý çeker, dudaklarý kurur, gözleri kýpkýrmýzý kesilirdi. Midesine kramplar girer, acýdan dizleri midesine yapýþýrdý. Nefes alamaz, yutkunamaz, boðulurdu.

Uyandýðýnda sabah olmuþtu. Acýdan, kandan þiþmiþ gözlerini yavaþça araladý. Yataktan doðruldu. Hala uyanamamýþtý. Ellerine baktý. Parmak uçlarý morarmýþtý. Elleriyle gözünü ovuþturdu. Yastýðýna baktý. Sað köþesi yýrtýlmýþtý. Yine düþündü. Dün yatarken böyle bir yýrtýk yoktu. Çok titizdi, yýrtýk bir yastýkta asla yatmazdý. Yataðýný düzeltti ve pencereye yöneldi. Perdeyi araladý, pencere buðulanmýþtý. Amaçsýzca, anlamsýzca yukardan aþaðý yavaþça süzülen bir damlayý izlemeye baþladý. Damla bir saða bir sola yön deðiþtiriyordu. Her yöneliþi onu biraz daha büyütüyor, biraz daha hýzlandýrýyordu. Gözleri aþaðý doðru artýk hýzlýca inen damlanýn üzerindeydi. Artýk damla pervazdaydý ve artýk damla da deðildi, þimdi okyanusundaydý.

Umutsuzca sað elini cama götürdü buðuyu silmek için. Bir an öylece kalakaldý. Çocukken çok severdi cam buðusuna ismini yazmayý. Yazar siler bir saat sonra yine yazardý. Bu sefer sol elini kaldýrdý ve ismini yazmaya baþladý eskiden olduðu gibi. Farklý bir addý yazacaðý þimdi. Her þeyden önce saðdan baþladý yazmaya ve tüm harfleri ters yazdý. Artýk kendini böyle rahat hissediyordu. Hayatýnda normal giden hiçbir þey yoktu zaten. Her þey ters bile gitmiyordu, -sadece bir þey biliyordu- o da her þeyin karmakarýþýk olduðuydu. Umursamazca dudaðýný büktü ve camda yazýlý adýný sildi. Dýþarýda her þey çok güzeldi. Çocuklara imrendi, kaygýsýzca oynayan, henüz hayatýn gerçekleriyle yüzleþmemiþ çocuklara. Onlar gibi olmak için nelerini vermezdi ki. Sonra bakkal Kamil’e baktý, yine kasap Kemal’le atýþýyordu. Hep sevmiþti bu sýcak atýþmayý. Ellerindeki o sýcak çay olmayý arzuladý. Bir anlýk sýcaklýk, lezzet, rahatlýk olmak istedi, onlarýn ellerinde. On dakika sonra da bitmek…

Odasýnýn kapýsý çaldý. Kahvaltýnýn hazýr olduðunu, birazdan çýkmasý gerektiðini hatýrlatan ses, babasýndan baþkasý deðildi. Üzerine gri bir hýrka alýp odadan dýþarý çýktý. Önce lavaboda elini yüzünü yýkadý. Su buz gibiydi. Yüzüne her su çarpýþý yeniden uyandýrýyordu onu. Göðsüne doðru akan su damlalarýysa içini daha bir üþütüyordu. Üþümeyi severdi oysaki. Tüylerinin diken diken olmasý, esen soðuk rüzgâr, soðuk yatak hep tercihiydi. Ama artýk her üþümesi her ürperiþ ona eski anýlarýný hatýrlatýyordu. Esen rüzgâr onu yine üþütüyordu, ama bu sefer üþütmesi yeterli deðildi. Rüzgârýn fýrtýna olmasýný, kendini uçurmasýný, kendisinin bilmediði ve kimselerin de olmadýðý bir yere götürmesini istiyordu. Kuru bir umuttu, ama umuttu iþte. Ýstediði tek þey uzaklaþmaktý, bazen esen rüzgârla, bazen uçan kuþla…

Masaya oturdu babasýyla. Bardaða akan çayý seyredaldý. Sonra da babasýna baktý. Artýk yaþlanmýþtý. Annesinin ölümünden sonra çok geçmiþti babasý. Aklý baþýnda adamdý. Zaten yaþlý da sayýlmazdý. Sadece yalnýz kalmak ve yanýnda bir dert ortaðýnýn olmamasý, bir uðraþýsýnýn olmamasý sorundu. Öðleden sonralarý çarþýda biraz gezer, sonra da mahalle kahvehanesinde çay içer, oyun oynardý. Akþam çýktýktan sonra da evine geri dönerdi. Babasý hep mesafeli davranmýþtý ona. Hiçbir zaman ona nasýlsýn, derdin sýkýntýn var mý dememiþti. Baba sevgisine hasret büyümüþtü ama hiç de bunu sorgulamamýþtý. Ailelerinin yapýsý böyleydi zaten. O da babasýndan böyle görmüþtü.

Babasýnýn aldýðý ekmek çýtýr çýtýrdý, taptazeydi. Bir parça kopardý ve kahvaltýsýný yapmaya baþladý. Peynir çok lezzetliydi, en sevdiði çeþittendi. Mutfak sýcacýktý. Ýlk kez bu sýcaklýðý sevdi. Hiç yemediði zeytinden bir tane aldý. Birden kaþlarýný çattý ve yine düþünmeye baþladý. Ne yapýyordu kendisi? Neden bu kadar düþünce dünyasýna saplanmýþtý? Oysaki böyle yaparak çevresindeki güzellikleri görmeyi reddediyordu. Neden bazý þeylerin farkýna varamamýþtý? Þu kahvaltýyý bir gün kendisi hazýrlayabilirdi. Ya da babasýna bir gün gülümseyebilirdi. Ya da babasýnýn hal hatýrýný sorabilirdi bir gün. Ya da, ya da, ya da… Hep kendi muhasebesini yaptý. Hep kendini sýkýþtýrdý nedensiz yere. Olaylarý, insanlarý kendi akýþýnda görmek istemedi. Önce onlarý sorguladý, çözüm bulamadý, sonra kendine döndü, yine çözüm bulamadý, ama hep kendinde patladý. Yüreðini yýprattý, beynini aðýrlaþtýrdý. Artýk böyle olmamalýydý.

Þimdi yüzünde kararlýlýk gülümsemesi belirdi. Yarýn erken uyanýp fýrýna gidecek, sýcacýk susamlý ekmeklerden alacaktý. Sonra nefis bir kahvaltý hazýrlayacaktý, sonra da babasýný uyandýracaktý. Ona nasýl olduðunu sorup, kahvaltý hazýr diyecekti. Ona sürpriz yapacaktý. Kahvaltýdan sonra dýþarý çýkacak, maç yapan çocuklarýn toplarýna bir tekme de o vuracaktý. Mahalle kahvehanesindeki beyleri selamlayacak, bakkal Kamil’e ve kasap Kemal’e hayýrlý iþler diyecek sahile gidecek, balýk tutan yaþlý amcalara rast gele diyecekti. Birden kendinde bir rahatlýk hissetti. Yüreði esnedi, gevþedi. Beyni hafifledi kafasýnda…

Bir siren sesi duydu. Babasýna hayýrdýr der gibi baktý. Siren sesi yaklaþtý yaklaþtý, sanki kendi kapýlarýnýn önünde durdu. Babasý da ona bakýyordu þimdi. Masmavi gözlerinden süzülen bir damla önce yanaklarýný yaladý sonra da çayýna düþtü. Babasý aðlýyor gibiydi. Ýlk kez babasýný böyle görüyordu sanki. Yutkundu ve bu gözyaþlarý neden baba dercesine baktý. Hiçbir þey anlamýyordu. Birden kapý zili çaldý. Hiç bu kadar acý çalmamýþtý oysaki bu zil. Kapýya bu sefer kendisi yöneldi, kolu tuttu, anahtarý çevirdi ve kapýyý açtý. Ýki kiþi vardý kapýnýn önünde biri genç biri otuz beþlerinde iki kiþi. Arkalarýnda da bir ambulans. Kafasýný yavaþça babasýna çevirdi. Babasý yerinden kalkmamýþtý, sadece aðlýyordu. Dudaklarýndan sadece birkaç kelime çýktý.

“ama… baba… yarýn… sürpriz…”

Saðýnda genç doktor, solunda daha olgunu beyaz sirenli araca yöneldiler. Bir an hep düþündüðünü düþündü. NEDEN? Artýk istediði tek þey uzaklaþmaktý… Her þeyi bir kenara býrakmak… Çekip gitmek uzak dünyalara… Kimsesizce…

Doðru yere gidiyordu…



Funda Doðan
28 Kasým 2007