Dün gibi…

Korkuyordum… Karanlýktý. Bir baþýnaydým. Kendimden çok farklý kiþilerle birlikteydim. Birbirinden farklý yüzlerce insan akýn akýn caddeyi saðlý sollu dolduruyordu…
Korkuyordum… Iþýltýlý tabelalar, yanýp söndükçe camekanlarýn üstünde, benliðimi ürpertiyordu. Ýçimde bir mutluluk vardý, içimde bir huzursuzluk vardý. Yaramazlýk yapan bir çocuk gibi sanki…
Korkuyordum… Renkli renkli maðazalar, dükkanlar, barlar içine çaðýrýyordu bizi. Dokunduðum her þey, benliðimi ürpertiyordu. Ýstemek ve isteyememek, yaramazlýk gibi iþte…
Korkuyordum… Bir dönemlik iç sorgu, kararsýzlýk, bilinmezlik… Akýþa, ýþýklara ve renklere býrakmak bedenimi ve ruhumu… Derken o Ýstiklal’in dün de bugün de hala çalan ezgisi: “Gülümcan”.

Gülümcan… Yeni bir baþlangýçta eskilerden tanýdýk bir ezgi… Bugün, yine, burada… Týpký o gün gibi… Yeni bir baþlangýç için belki eskilerden tanýdýk bir ezgi…

Ýstiklal bugün de ýslak. Ruhumun derinliklerinde yer edinmiþ sesiyle tramvay geliyor önümden. Kafamý kaldýrýyorum yukarý, ýþýklý levhalar, tabelalar… Ýstiklal’in karanlýðýný deliyor; binlerce yýldýzý oluyor, ayý oluyor Ýstiklal’in. Bir an duruyorum, giden tramvayýn arkasýndan bakakalýyorum öylece… Uzaklaþýyor, arkasýný ise birbirinden farklý onlarca insan dolduruyor, tramvay kayboluyor…

Ýstiklal’de karanlýk olmuþ, ýslak ve kalabalýk karanlýk… Benden baþka herkes mutlu, anýlarým da. Ben karanlýðý severim oysaki týpký yaðmuru sevdiðim gibi, týpký Ýstiklal’i sevdiðim gibi… Ama kalabalýðý sevemedim hiç. En çok da kalabalýklarda yalnýz hissettim kendimi. En çok kalabalýklarda yabancý oldum kendime. En çok kalabalýklarda sorguladým, beni, tüm benliðimi ve tüm hayatýmý…

Ýstiklal üzerime üzerime geliyor bugün… Baþým dönüyor. Piþmanlýklarým arasýnda kayboluyorum. Ýnsanlarýn ve ýþýklarýn arasýnda kayboluyorum. Kendimden de uzaklaþýyorum sanki. Kafamda bir aðýrlýk, arttýkça artýyor. Ayaklarým, bacaklarým karþý koyamaz oluyor bu basýnca. Sendeliyorum. Yanýmdan geçen farklý bir insanýn omzuma çarpmasýyla kendime geliyorum. “Neden” diyorum bir an, gözlerim ýslanýyor karanlýkta. Bir damla yaþ düþüyor gözlerimi kapattýðýmda, Ýstiklal ýslanýyor kendi karanlýðýnda. Her yer su oluyor, ayaklarým bileklerime kadar ýslanýyor, boðuluyorum. Yürümeye çalýþýyorum ýslak Ýstiklal’e raðmen.” Neden” diyorum bir an, “Neden yaptým?”, “Neden yapmadým?”, “Neden yapamadým?”. “Keþke birkaç saat öncesinde olsaydým” diyorum bir an…

Metroya kadar nedenlerim arasýnda kayboluyorum. Dilimin döndüðü tek ifade “neden” oluyor. Gerisini ne telaffuz edebiliyorum, ne düþünebiliyorum. “Sarý çizgiyi geçmeyiniz” yazýyor ayaklarýmýn altýnda. Önüm boþluk; yaným, arkamsa birbirinden farklý yüzlerce insan… Çok yalnýzým… “Sarý çizgiyi geçmeyiniz” yazýyor, bense karanlýk çizgilerim arasýnda kayboluyorum, renk renk ýþýklarým hýzlýca dönüyor karanlýðýmýn içinde. Baþým dönüyor. Tramvayýn tersine hýzlý geliyor metro, ruhumun derinliklerinde yer edinmiþ sesiyle ve rüzgarýyla geliyor. Benden uzaklaþan beni salýveriyorum öndeki boþluða.

Arkamdaki kalabalýða bakmak istiyorum, olmuyor. “Lütfen tutun elimden!” diye baðýrýyorum, ama sadece kendim duyuyorum. Bir umut… Uzun bir an… “Keþke birkaç saat öncesinde olsaydým” diyorum bir an…

Aralýk 2012