Diþçilik Fakültesinden mezun olmuþ ve Anadolu’ nun kuþ uçmaz, kervan geçmez bir ilçesinin sözde hastanesine tayinim çýkmýþtý. Okula baþladýðým gün olduðu gibi heyecanlýydým. Onca yýlýn sonunda hayalime kavuþmanýn sevinciyle yola çýktým. Hiç görmediðim bir coðrafyaya doðru ilerliyordum. Ýstanbul’ da doðup, büyümüþ biri olarak gideceðim yerde yaþayacaðým sýkýntýlarý göz ardý ediyordum.

Düzgün yollar, yerini ilerledikçe toza topraða býrakýyordu. Bir süre sonra alýþkýn olduðum aðaçlarýn yerini sadece kelleþmiþ bir adamýn baþý gibi kalan tepelere býrakmýþtý. Ýlerledikçe moralim giderek bozulmaya baþlamýþtý. Kendimi telkin ediyor, içimden “ Her þey çok iyi olacak, hizmet için varým ben. Onun için gidiyorum” diye tekrarlýyordum.

Nihayet, yolun sonunda bindiðim eski püskü otobüs homurdanarak durdu. Gece çökmüþ ve her yer zifiri karanlýktý. Karanlýðýn içinde Aðustos böceðini andýran evlerden süzülen cýlýz ýþýklar olmasa mezarda hissedecektim kendimi. Yolculuða çýktýðým andan itibaren ilk kez ürküntüyle otobüsten indim ve etrafýma baktým. Ýnsanlar mutsuz görünüyordu. Otobüsten inen diðer yolcular, aniden kaybolmuþlardý. Karanlýkta tek baþýma kalakalmýþtým. Ne kadar kaldým o þekilde bilmiyorum. Aklým baþýma geldiðinde, otobüs þoförünü fark ettim. Yanýna yaklaþtým.

“ Merhaba, Devlet Hastanesi ne tarafta acaba?”

“ Aleyküm Selam beyim. Buradan epey arasý var . Nedcen Devlet Hastanesinde bu saatte beyim?”

“ Ben doktorum da yeni atandým.”

“Hoþ gelmiþsen beyim. Ne iyi ettin de geldin.”

“Hoþ buldum. Nasýl giderim. Ya da uzaksa yarýn giderim. Bana kalacak bir otel gösterseniz.”

“Dohtor Bey, burda ne gezer otel, motel.”

“ Eeee nerde kalacaðým ben þimdi?”

“Düþündüðün þeye bak Dohtor Beyim, biz fakiriz, garibanýz ama gelen Tanrý misafirini de sokakta býrakmayýz. Hadi gidelim bizim fakirhaneye. “

Þaþýrýp kalmýþtým. Hiç tanýmadýðým bir adam bana evini açýyordu. Yutkundum ve tekrar zifiri karanlýða baktým. Çaresizdim. Mecburen kabul ettim. Karanlýk sokaklarda ilerledik. Elimdeki valiz giderek aðýrlaþmýþtý. Aklýma ne gelirse koymuþtum. Özellikle de týp dergilerini. Sonunda tahta kapýlar gýcýrdayarak açýldý .Erken çökmüþ bir kadýn ve arkasýnda bize merakla bakan çocuk sürüsü karþýladý bizi. Kadýn, telaþla o yana bu yana koþuþturdu. Oturacak kadar yer açtý ve kaçarak çýktý odadan. Çocuklar sýra sýra dizilmiþ beni seyrediyorlardý. Kapý açýldý yeniden. Kadýn, elinde bir tepsiyle içeri girdi. Baþý yerde, ortaya býraktý ve kaçarak çýktý dýþarý. Tepsideki yiyeceklerin kokusu adeta sarhoþ etmiþti. Adýný yolda öðrendiðim þoför Mustafa’ nýn sofraya davetiyle yiyeceklere yumuldum hemen. Karným doymuþ, gözüm açýlmýþtý. Sobadan yayýlan sýcaklýk ile rahatlamýþtým. Mustafa, durmadan konuþuyor, çocuklar durmaksýzýn bana bakýyordu. Sonrasýný hatýrlamýyorum.

Sabahýn erken saatinde horoz sesleriyle fýrladýðýmda anlamýþtým Ýstanbul’ da olmadýðýmý. Gündüz gözüyle tekrar baktým etrafýma. Ben nasýl bir maceraya atýlmýþtým. Daha neler yaþayacaktým bilemiyordum.
Ýþte oradaki ilk günüm bu þekilde baþlamýþtý. Kahvaltýnýn ardýndan Mustafa önde, ben arkada yeniden düþtük yola. Valizimi sonra getireceðini söylemesine raðmen inat etmiþ onu da yanýma almýþtým. Külçe gibi aðýrlaþýyordu her adýmda. Güzel bir hastane binasý hayal ederken, karþýmda duran sývalarý dökülmüþ, çatýsý paramparça olmuþ eski bir binayla karþýlaþýnca adeta olduðum yere çökmekten son anda kurtardým kendimi. Görünüþe göre hiçbir hayat belirtisi yoktu binada. Mustafa, mahcup bir halde bana bakýyordu.

“ Mustafa burasý mý Hastane? “

“Evet, beyim burasý”

“Kaç kiþi çalýþýyor burada biliyor musun?”

“Baþka kimse yok beyim”

“Neee?Nasýl baþka kimse yok mu ? Ne biçim sistem bu ya. Neden atadýlar beni buraya o zaman.”

“Eskiden vardý beyim. Gelen gitti. Her gelen kýsa zamanda gitti yerine yenisi geldi. Kimi ilk gün gitti. Ama hakkýný yemeyeyim sizden öncekinden önceki bir ay dayanmýþtý.”

Baþka söylenecek hiçbir söz kalmamýþtý. Karþýmda virane bir bina, içinde cinlerin cirit attýðý, Allah’ýn unuttuðu bir yerde yalnýz ve çaresizdim. Hayallerim, yapmak istediklerim, týpký deðerli bir vazo gibi yere düþüp parçalanmýþtý. Valizimi yere býraktým ve olduðum yere çöktüm. Mustafa da yanýma oturmuþ sessizce beni izliyordu. Ne biçim bir düzendi bu. Koskoca Saðlýk Bakanlýðý benimle dalga mý geçmiþti. Nasýl dönecektim? Býrakýn baþkalarýný kendime karþý, ideallerime saygýsýzlýk deðil miydi bu kaçýþ?

Kendime geldiðimde, Mustafa’ ya ;

“ Mustafa hemen tanýdýðýn kim varsa topla gel. Yevmiyelerini cebimden vereceðim”

Anlamsýzca bana baktý. Herhalde zýr deli olduðumu düþünüyordu. Yaþadýðým travma mantýðýmý da alýp götürmüþtü sanki. Onca yolu korkup kaçmak için gelmemiþtim. Aklým hiç o günkü kadar yerinde deðildi. Mustafa baþýný iki yana sallayarak gitti yanýmdan. Aradan iki saate yakýn bir zaman geçmiþ fakat gelmemiþti henüz. Cýlýz bir aðacýn dibine oturmuþ, gelmelerini bekliyordum. Tam ümidimi kestiðim bir anda kalabalýk insan topluluðunun benden tarafa geldiðini gördüm. Önde Mustafa vardý. Yaklaþýk on kiþi kadardýlar. Yanýma yaklaþan ellerime sarýlýp, öpmek istiyordu. Elimi zorla kurtarýyor, tokalaþýyordum. Hiç beklemeden binaya daðýldýk. Ýçeride iþe yaramaz ne kadar eþya varsa dýþarý çýkarttýk. Ücra yerlerin kaderi gibiydi atýlan eþyalarda. Sonunda bina en azýndan toparlanmýþtý. Sonra tamirata giriþtiler. Çatý onarýldý. Sývalar, geçici olarak kazýndý. Kalabileceðim bir yere ihtiyacým vardý. Küçük bir odayý kendime seçtim. Benden öncekiler de orada kalýyor olmalýlardý. Bir yatak ve bir masa yeterdi bana. Akþamýn karanlýðýna kadar kaldýlar benimle. Ýþi kotarmýþtýk. O yaþýma kadar edindiðim tecrübelerin on kat fazlasýný, zevk duyarak kazanmýþtým. Üstelik kara kara düþündüðüm yatak ve masa iþi de hallolmuþtu. Ne lazýmsa hemen anýnda gelip yerleþiyordu. Kapýda onlarý uðurlarken, elimi cebime attým. Bütün gün benim için çalýþmýþlardý. Mustafa niyetimi anlamýþ olacak, elimi tuttu ve beni kenara çekti.

“ Dohtor Bey, sakýn çýkartma o paralarý. Hakaret sayarýz yoksa. Burada insanlar parayla deðil, yürekleriyle çalýþýrlar. Sen geldin ya! Artýk çocuklarýmýz ölmeyecek. Kadýnlarýmýz, yaþlýlarýmýz aðrý çekmeyecek. Sen geldin ya! O yeter bize. Haydi, Allah rahatlýk versin.

Ne diyebilirdim ki! Onlar hakikaten yürekleriyle çalýþmýþlardý benimle birlikte. Oysa ben diþ doktoruydum. Bunu nasýl söyleyebilirdim onlara. Bunu söylemek, onlarýnda hayallerini yýkmak demekti. Arkalarýndan bir süre izledim onlarý. Karanlýðýn içinde kaybolana dek…



devam edecek!

Nermin Kaçar