Yüzümü hissedemiyorum soğuktan. Ellerimi cebimden çıkarmaya da cesaretim yok. O kadar çaresiz hissediyorum ki kendimi. Keşke evden çıkarken atkı alsaydım yanıma. Kulaklığım bile kulağımı ısıtmıyor. Bir an önce sıcak bir yere girmek istiyorum. Ayaklarım kara gömülüyor. Karla bahşedebilmeyi öğrendiğimi sanıyordum yanılmışım.
İnsanlar güvenli evlerinin camından dışarıyı izliyorlar. O kadar özeniyorum ki onlara. Onlar için her tane, romantik bir anıyı canlandırıyor. Sokak hayvanları bile benden akıllı bugün. Tek tesellim sana kavuşacak olmam. Yüzünü hayal ediyorum. Bunca zaman sonra ne konuşacağız bilmiyorum. Seni neden terk ettiğimi açıklamamı isteyeceksin biliyorum.. Sessiz kalacağım ve sende sinirlenip dizine vuracaksın, sırtını çevireceksin duvara doğru.
Gülümsüyorum içim ısınıyor. Heyecanlanıyorum yaklaştıkça buluşma noktasına. Bu sefer özen göstermedim kendime. Baksana atkımı bile almamışım evden çıkarken. Kafenin sokağa bakan masasında oturmuş, camından dışarıyı izliyorsun, güvendesin diğerleri gibi. Eminim sen sıkı sıkı giyinmiş ve hiç yürümeden ulaşmışsındır oraya. Zaten sen hiç üşümezdin soğuklarda. Göz göze geliyoruz içeri girerken, ne kadar da değişmişsin. Koca adam olmuşsun, yaşlanmak da diyemem buna, değişik bir şey. Hayat seni daha ağırlaştırmış.
Gülümsüyorsun bana, bende sana. Tüm yaşanmışlıklar, tüm acılar yokmuş gibi refleks olarak gülümsüyoruz birbirimize ve yavaşça sırtımızdaki ağırlığı bırakıyoruz masamıza. Masamız o kadar yaşanmışlık dolu ki, eldivenlerimi nereye koyacağımı bilemiyorum heyecandan. Sakinleştiriyorum kendimi......
- Sen başla,
Derin bir nefes verdin. 4 sene tutmuştun sonuçta.
-     Neden beni terk ettin?
-     Nedenini hiçbir zaman bilmeyeceksin. Çünkü bende bilmiyorum. Hem bu kadar zaman sonraki ilk sorun bu mu?
-     Aslında bu değildi ama biliyorsun lafı uzatmayı sevmiyorum.
-     Peki sen beni neden terk ettin.
-     Nedenini hiçbir zaman sende bilmeyeceksin. Bende bilmiyorum.. Yani biliyorum da çok saçma..
-     Peki neden buradayız?
-     Ne kadar kaybettiğimizi görmek için…
-     Sence ne kadardır?
-     İki çocuk, iki araba, bir ev. Sence?
-     Restini görüyorum, bir çocuk bir boşanma ve yeniden bir evlilik.
-     Hımmm pas diyorum o zaman.
-     Ben sıcak çikolata alayım, sen ne istersin?
-     Ben naneli limonata
-     Nasıl ya bu havada mı?
-     Evet canım istedi.
-     Peki.
Ve birbirimize bir süre bakmamaya karar veriyoruz. Dışarıda koşturan çocuklar. Hava daha bir aydınlık kışın. İnsanları izlerken bile ürperiyorum. Sonra sana dönüyorum..
-     Biz ne zaman bu masaya oturduk seninle?
-     Kumar masasına mı?
-     Evet..
-     Bilmiyorum.
-     Peki tüm varlığımızı kaybedene kadar burada mıyız?
-     Hayır kalkalım bence?
-     Ee limonatan ne olacak?
-     Pas……