sonra bir bakmýþsýn düþüncelerinle ölüyorsun. oradan nasýl çýkacaðýný bilmeden bekliyorsun. Sadece bir yardým eli sadece bir ses sadece seni duyan birisini bekliyorsun fakat kimsede yok. neden insan tanýmadýðý birine yalan söyler? hep senin yanýndayým diyenler þimdi kime bu yalaný söylüyorsunuz? öyle zararý deðil ki yaptýklarým. düþüncelerim zararlý....
demliði sonuna vurup sabahlarým içimi acýtýrým gamzelerim i çýkartýrým.. Þimdi hayata mý bu kýrýklýðým yoksa insanlara mý? þimdi bu cevaplarý bana verecek yaþam mý? insanlar mý?
Keþke okuyabilse bu insanlar satýrýmý. ben küstü kýrýldým hayata. hayat deðil mi bu insanlarý karþýma çýkaran. þimdi gönlümü alman için hayat kimi getireceksin bana. özlesem de eskileri düþünüp aðladýðýmý mý? yanýmdan tek tek giderken o tozlu yollar çamura dönüþtü yavaþ yavaþ. þimdi o bataklýkta batýyorum. birisi artýk tutmalý ya...


Gözler hep eskiyi arar gelecekte gelenlerden de eskileri bekler.. Dayanamýyorum ki artýk be..
her gidiþte düþmekten kalbimin dizleri çok yaralandý...
yara izlerim den gelme bana her seferinde tekrar koparma kanatma.
yürümeyi bilmeyen çocuk gibi her kalkýþta tekrar düþmekten yoruldum. peki benim içimdeki de büyürse yürümeyi öðrenecek mi? bence insanlar düzelirse o da büyüyecek. ama insanlar gitmeyi ve yala söylemeyi sevdiðinden o hep küçük kalacak.
içimin hayatý öksüz yön gösterecek bi annesi. onu koruyacak bir babasý yok. vuran kaçýyor.

þimdi Ýstanbul un hafif bir rüzgarý avutuyor beni.. peki ey koca þehir içimde yanan acýyý da söndürsene. sen sadece þehvetlisin. hangi okyanusun düþüncelerim kadar derin? söz biter köprüler kurulur aralara.
YIKILMIÞ KÖPRÜLER