sonra bir bakmışsın düşüncelerinle ölüyorsun. oradan nasıl çıkacağını bilmeden bekliyorsun. Sadece bir yardım eli sadece bir ses sadece seni duyan birisini bekliyorsun fakat kimsede yok. neden insan tanımadığı birine yalan söyler? hep senin yanındayım diyenler şimdi kime bu yalanı söylüyorsunuz? öyle zararı değil ki yaptıklarım. düşüncelerim zararlı....
demliği sonuna vurup sabahlarım içimi acıtırım gamzelerim i çıkartırım.. Şimdi hayata mı bu kırıklığım yoksa insanlara mı? şimdi bu cevapları bana verecek yaşam mı? insanlar mı?
Keşke okuyabilse bu insanlar satırımı. ben küstü kırıldım hayata. hayat değil mi bu insanları karşıma çıkaran. şimdi gönlümü alman için hayat kimi getireceksin bana. özlesem de eskileri düşünüp ağladığımı mı? yanımdan tek tek giderken o tozlu yollar çamura dönüştü yavaş yavaş. şimdi o bataklıkta batıyorum. birisi artık tutmalı ya...


Gözler hep eskiyi arar gelecekte gelenlerden de eskileri bekler.. Dayanamıyorum ki artık be..
her gidişte düşmekten kalbimin dizleri çok yaralandı...
yara izlerim den gelme bana her seferinde tekrar koparma kanatma.
yürümeyi bilmeyen çocuk gibi her kalkışta tekrar düşmekten yoruldum. peki benim içimdeki de büyürse yürümeyi öğrenecek mi? bence insanlar düzelirse o da büyüyecek. ama insanlar gitmeyi ve yala söylemeyi sevdiğinden o hep küçük kalacak.
içimin hayatı öksüz yön gösterecek bi annesi. onu koruyacak bir babası yok. vuran kaçıyor.

şimdi İstanbul un hafif bir rüzgarı avutuyor beni.. peki ey koca şehir içimde yanan acıyı da söndürsene. sen sadece şehvetlisin. hangi okyanusun düşüncelerim kadar derin? söz biter köprüler kurulur aralara.
YIKILMIŞ KÖPRÜLER