Sonra yeniden kalkmaya çalıştım ayağa... Kalktım da ama yine düştüm hep aynı hatayı yapıyordum. Tekrar güveniyordum insanlara.. Oysa geçen seferde güvendim diye düştüm o boşluğa..

Kırık aynaların parçaları bizler. Dokunsan yaralar, bıraksan batar..

Bir kere düşme alışkanlık yapıyor sana. Düştüğünü görenler tekmesini esirgemiyor. Aslında düşmek kendim gibileri bulmamı, senin gibileri unutmamı sağlıyor...
Ve ''ben ki'' ler diziliyor ardı ardına

Ben ki soğuk havanın buharı.. Silsen geçerim. Üflesen giderim. Ne mecalim kaldı yürümeye, ne de insanlar vurmaktan vazgeçmeye..

Ben ki garp bir yolcu... Yolu bellisiz gidiyorum. Hangi kapı açılsa güveniyorum...

Ben ki defterin son sayfası.. Yazsam biter, yazmasam kelimeleri unuturum korkusunu hep saklarım..

Ben ki mürekkebin son damlası... Öylesine bitmiş, silinmiş öylesine yorgun ve acı....





BEN GECENİN SOĞUK FIRTINASI;
DALGALARIM KARIŞIK, DENİZİM ÖLÜ...