Özlediğim yalnızlığım,
Haftalardır bunaltan sıcaklardan,
Güneş kandırmacasından,
Bahar aldatmasından,
Bir 14 mart sabahı,
Yağan yağmurla gelen,
Özlediğim yalnızlığım.
Yağmur olup fısıldıyordu kulağıma,
Ne güneşin ne de açan çiçeğin girebileceğini aramıza,
O hep benimleymiş,
Anlamadım...
Saatlerce yürüdük sessiz sedasızca,
Elime yüzüme dokunuyor, saçlarımı okşuyordu.
Ayrılığı haber ediyordu bana, hüznünü yaşıyordu.
Hiç kimseye zarar vermeyen yalnızlığım,
Bulutları ağlatıp gelmişti bana,
şimdiyse gitmenin vaktiydi usulca.
Bulutların ardından kahkahalarla çıkan güneş,
Göz boyayan yedi renkli gökkuşağı,
Güneşe gülen insanlar,
Ve yağmura ağlayan ben...
O an anladığım,
Beni bırakmayan yalnızlığım,
Yağmur gibi içime akıttığım; gözyaşlarım.