Beni yaz diyordu, yazamýyordum bir türlü, olmuyordu iþte. Yazmam için hissetmem gerekiyordu.
..
Hissediyor musun sen de? Ben özledim, çok özledim.
..
Sonbaharýn üç farklý rengiydik biz, hatta dört. En coþkulu, en egzantrik, en havalý renk sendin; yerinde duramazdýn, rengin kýrmýzý, rengin sarý, rengin yeþil deðildi. Tam geçiþ rengiydin belki, her renkten bir tutamdýn, hani mevsim dönerken inanýlmaz renk cümbüþü olur ya aðaçlarda, hani tarif etsen edemezsin, hani böyle kýrmýzýyla turuncu arasý ama bir tutam da sarý filan diye anlatmaya çalýþýrsýn ama bir türlü anlatmak istediðin rengi anlatamazsýn ya, anlatsan bile tam olarak karþýdakinin zihninde canladýrtamazsýn ya, iþte o renktin sen.
-di'li geçmiþ zamanla neden anlattýðýmý sorguladým þuanda, sence neden, ben bilmiyorum. Sen ablasýn, sen bilirsin, sorsam söylersin, muhtemelen farklý kýtalarda kendi hayatlarýmýzýn telaþýnda ayrý düþüp, birbirimizden hiç kopmasak da birbirimizin rengini göremediðimizden.
Sahiden þuan ne renksin?
Bazen karanlýðýmýza gömülürüz, hani hep ayný düþüncelerin beynimizde dolaþýp durmasýna izin veririz, daha doðrusu engel olamayýz iþte, onlar dolaþýp dururlar, ya hani griler üst üste boyana boyana siyah oluverir, bi renk gelse, girse araya, sürükleyip götürse hani belki gök kuþaðýna dönecekken, gelmez bir türlü, çünkü o güzel renk cümbüþüne içimizdeki griden bahsetmek istemeyiz, uzak tutarýz onu kendi griliðimizden, hem zaten aramýzda okyanuslar, ülkeler, kýtalar varken, sadece eflatunlarýmýzý pembelerinizi bilsin isteriz. Ýþte kayboluruz bazen kendi dünyamýzda..
Kaybolduk iþte biraz biz de kendi dünyalarýmýzda. Deðiþtirdik birþeylerimizi bazen birbirimizden habersiz. Ha ben renk deðiþtiriyorum bu arada, duydum senin de rengin deðiþmiþ.
Þuan ne renksin sahiden?
Sonbahar yapraklarýnýn o renk cümbüþü hatýrlattý seni bana. Bencilce kendi deðiþimime kendi dünyama dalmýþým, öyle söylüyorlar burada bana? Bencil miyim sahiden? Söylesene bana.
Peki ya sen?
Hala en tarif edilemez renk misin, hala bitmek bilmeyen enerjinle koskocaman iþleri bitirebiliyor musun, bambaþka dünyalarý kendine çekebiliyor musun? Her sorunum var diyen dünyaya koþuyor musun, yine imkansýzlarý baþarabiliyor musun? Yine verdiklerinin karþiliðini almadýðýn oluyor mu? Yine ýþýk mýsýn, yine abla, yine kardeþ misin birilerine? Hani sensiz hiçbir iþini halledemeyen küçüklerin var mý yine etrafýnda, hadi sen de gel, ben tek nasýl gideceðim ya, nasýl tarif edeceðim, ya çirkin olursa, sen güzel anlatýrsýn, sen söylersen güzel olur, ben alamam, ben tek baþýma öðrenemem, nasýl seçeceðim, sensiz olmaz diyenlerin var mý?
Ben çok özledim.
Uf nasýl da sadece seni anlattým tüm tümcelerde, halbuki dört farklý renkten bahsedecektim, hani bir tanesi göz kamaþtýrýcý olsa da.. En küçüðün yeni iþinde, toz pembe, ortancan griden beyaza çalýyor maviler turuncular sarýlar da var artýk içinde merak etme, biraz deðiþim telaþýnda, biraz hüznünde, biraz mutluluðunda ama kararlý.. En büyüðümüz, anne olgunluðunda ama hep en iyimserimiz, tam bir polyanna. Biz böyleyiz þimdilik, sen de kendi rengini gösterirsin deðil mi biara?
Hissedebiliyor olmalýsýn, ablasýn çünkü sen.
Çok özlendin.