Olur ya hani..
Alýp baþýný gitmek istersin,

Hissedemezsin;
Bir yudum anlam,
Bir adým umut,
Bir lokma aþk..
Bir atým heves..

Öyle büyük bir boþluk,
Ne yerde, ne gökte
Ne evinde, ne þehrinde
Ne insanlarla, ne de yalnýz
Zaman yok, mekan yok, insan yok..

Kalbin hýzla çarpar..
Anlamlandýramadýðýn yerde,
Duyarsýn onu;
Korku..

Kaybetmiþsindir yine sebebini,
Neden sahip çýkmak zordur bu kadar,
Veyahut hep deðiþir mi sebepler..
Ben mi sadece böyleyim,
Yoksa tüm insanlar mý?
Kemirir beyni yeniden düþünceler..
Sebep ararsýn yeniden baðlanmak için,
Hadi artýk bir sebep,
Lütfen, yalvarýrým bir sebep..

Yürürsün, koþarsýn, yorulursun
Bir kitap bulursun masa baþýnda,
Okursun..
Doðumu anlatýr, kadýný ve hastalýklarý..
Mucizevi diye düþünmezsin doðumu herkes gibi..
Ama seviyorsundur yaptýðýn iþi
Ya da ölümler,
yakmaz canýný baþkalarýnýnki kadar.
Doðum kadar, ölüm de olaðan dersin.
Kýsaca seviyorsundur tüm yorgunluðuna raðmen,
Çalmasýna raðmen yýllarýný hayatýndan
Yaptýðýn iþi; kabaca kesmeyi, dikmeyi, iyileþtirmeyi..
Iþýk olur sana masa üzerindeki kitaplarýn, umut olur..
Anlam olur, Kendini hatýrlatýr..
Hep öðrenmenin hazzýný duymuþsundur hayatýnda..
Yeniden liman olur sana..

Göz kýrpar resim defterin, kara kalemlerim..

Yeniden çizersin,
Ürününe bakýp, üretmek mutluluk dersin.
Hissettiðin heyecanla,
Yazarsýn þiire benzemeyen þiirini,
Olsun, bu sensin.
Sen busun ve bununla mutlusun..

Parmaklarýn þiir kokar.
Þiiri o yazdýrýr sana,
Hayallerinin ve kýrýklýklarýnýn büyük kahramaný..
Nerelerdesin þimdi?
Ben gidiyorum, görüyor musun?
Ben gittikçe sen geleceksin, biliyorum.
Ben bekledikçe gideceksin.
Hani böyle bitecek hikayemiz.
Hissediyorum..
Beklemiyorum artýk,
Gidiyorum..
Kal demeyeceðini de biliyorum..
Bir parça daha acýyacak,
Ama sonra,
Sonra..
Gittikçe azalacak.
Sonra minik sýzýsýz bir skar olacak bedenimde..
Beni düþünme,
Sýðýnacaðým bir limaným var þimdi..
Yeniden yeþerttiðim ideallerim..
Sevgili olmadan yaþanýlýr biliyorum,
Seni sevmeden yaþanýlýr mý?
Deneyeceðim..
Ama sen yine de bazen sev beni,
Hani hatýrla bazen iþte,
Çocukça ‘pencere önü’ seslenmelerini,
Hani bir bakýþýný görmek için
Saatlerce yürüdüðümü sokaklarýnda,
Ne biliyim iþte,
Ýki dakika, nolur son bir dakika daha sarýlalým demelerimi.
Hatýrla bezen tamam mý,
Seni herkesten çok sevdiðimi,
Uzaktan, hiç sarýlamadan,
Yýllarca beklediðimi..

Ne bileyim iþte,
Skarsýz iyileþtirme nolur sen de,

sendeki beni..

Hiç yakmayayým canýný ama
Ýnce bir sýzý duy bazen olur mu?
Tepede bir yerden izlerken mesela þehrin ýþýklarýný..
Hatýrla beni ve çocukluklarýmý..
Ve mutlu kal insan!

Mutlu ve hoþçakal.