Sevgili Kızım,

Şimdi senin çalışma masana oturmuş, sana hitap etmeyi düşündüğüm satırları karalamakla meşgulüm. Bunu duyar duymaz tepkinin ne olacağını gayet iyi biliyorum: “Aman babaaa, gene benim odamı mı buldun, yazmak için? Kendi odanda yazamaz mıydın?”diyecek ve öfkeni açığa vuracaksın. Evet, sen, bu serzenişinde son derece haklısın. Ancak kızsan da, bu masaya, sana olan duygularımı daha iyi anlatabileceğimi umarak oturdum. Eğer bunda başarılı olabilirsem, belki beni affedebilirsin.

Ağabeyinin dünyaya gelmesinin ardından, Tanrı’dan, bize, bir de sağlıklı kız evlat vermesini diledim. Bilirsin, kız çocuklarını oldum olası çok severim. Onları hangi ortamda olursa olsun sevmeyi, şımartmayı ve sevgimi onlarla paylaşmayı isterim. Bir çok kez onların minik dünyalarına girmeye -zor da olsa- teşebbüs ettim.

Kızım, senin doğumun da, hepimiz için büyük bir mutluluk kaynağı olmuştu. Ağabeyin gibi sen de anne sütü almadığın için çocukluğun oldukça sorunlu geçti. Nazlı bir bebektin. Anneni oldukça yormuştun. Ama bu, senin bize kapris yapmanı engellemiyordu. Çünkü, çok sevildiğini ve şımartıldığını biliyordun.

Şimdi sen, genç kızlığının o gizemli yollarında yürümektesin. Unutma, bu yol, kimi zaman, iki tarafı ağaçlıklı, yemyeşil bir doğa parçası kadar diri, canlı ve hoş kokulu olabileceği gibi; bazen de, bozkır ortasındaki tek bir ağacın yalnızlığı gibi mahzun da olabilir. Önemli olan, senin kendi yaşamın için gerekli olan kır çiçeklerini derlemendir. Gençliğini tüm duygularınla doyasıya yaşamanı dilerim.

Bir baba olarak senden, yalnızca tek bir şey isterim: Senin mutlu, canlı, hayata sıkı sıkıya bağlı bir insan olman ve insanları yalnızca insan oldukları için sevmen! Renk, dil, din ve ırk ayrımı yapmaksızın onlara eşit davranmanı, arkadaş çevreni de bu özellikteki insanlardan seçmeni beklerim.

Kızların yaratılışları gereği, kendilerini babaya yakın hissettiklerini herkes bilir. Senin şaka yollu da olsa bana yaptığın takılmalar, aslında yüreğinden taşan o sevgi pınarının pırıltılarıdır olsa olsa... Biz hepimiz, annen, ağabeyin ve seni seven ailemizin diğer bireyleri, sen var oldukça, senin pınarından kana kana sevgi içmeyi umuyoruz.

“Kızını dövmeyen, dizini döver!”deyip, iyi bir eğitimin ancak dayakla olabileceğini sananlara, eğitimde en sihirli sözün ancak “sevgi” olabileceğini burada sana tekrar hatırlatmak isterim. Bence yukarıdaki sözü; “Çocuğunu sevmeyen, dizini döver!”şeklinde düzeltmek gerekirdi.

Sevgili kızım, hepimizin kusurları var. Biz insan olarak bu kusurlarla varız; ancak, aslolan, o kusurları kişinin yüzüne alenen vurmadan, çeşitli şekillerde hissettirmektir. Sevgi ve hoşgörü insanı yücelten en önemli değerlerdir. Kim bunları benliğinde taşırsa, o, bence, Tanrı’nın en yüce katına erecektir. Senin olgunlaşmana paralel olarak, bu yüce değerlerin sende daha da gelişeceğine inancım sonsuzdur.

Seni bugüne kadar bilmeden kırdımsa affet kızım! Bir baba, mizacı gereği, hatalarını evlatlarına kolay kolay itiraf edemez..
Bense, daha zor bir yolu denemekteyim. Bu mektubu sana önce radyodan okudum, sonra gazetede yayımladım, yetmedi, şimdi de internet aracılığıyla tüm dünyaya ilan ediyorum.

Yolun aydınlık, ışıltılarla dolu olsun güzel kızım...