Bir yanýyla sadaka ve dua köleci anlayýþý meþrulaþmaktý. Kolektif hareket ve kolektif vicdanlý bilinç; baþ baþa verip taþý kaldýrmakla ve iki el olup, iki elin çýkardýðý bir tek sesin kendilik baðýl eylemleri içinde giriþme sürecine baþlar olmanýn bir anlayýþ ve bir inþa biçimiydi.

Þimdinin El tandanslý afaki bir acýma, afaki bir merhamet ve dua etme davranýþýný önceleyen vicdanla kolektif inþa sürecini ve ilk üretim hareketini baþlatmak ne mümkündü.

Acýma ve merhamet gibi söylemler kolektif siteme göre çözüm getirmezler. Zaten köleci sistem de sorunlar kendi ayaðýna dolaþana kadar sorunlar çözülsün istemez. Bu nedenle vaat etse de barýnma sorunu var diye herkesi ev sahibi yapmaz. Vaadini tutacak olsa ev sorunu olmayan kolektif alanda çýkmazdý

Evrensel oluþum içindeki varlýk, olgu ve olaylar acýma ve merhametle var deðildiler. Aksi halde 40 derecelik ateþte sayýklamayý acýma ve merhametle izah edemezsiniz.

Acýma, merhamet söylemleri köleci süreçle bozulan kolektif dengeleri tekrar ve yeniden kolektif dengelerine çaðýran güya iyi huyla söylenmiþtiler. Çirkinliði kabullenmenin kamuflajýydýlar. Bunlar en acý duruma en iyi taným anlamý veren sözcüklerdi. Bu sözcükler köleci düzeni sürdürecek payanda sözler olup, çözüm yerine sistemin nefesini açýcý trake söylemlerdi.

Köleci kiþi “her þeyi”, kendi sefaletinin nedeni olan El takdirli mantýðý oluþturan dua, sadaka gibi sözcüklerin mana güdümü içinde anlýyordular. Örneðin dünya dua üstüne duruyor. Sadaka ömrü uzatýyordu! Ýçinde tutup ta bir türlü yerli yerine oturtamadýðý kolektif mantýða ve kolektif vicdana raðmen, bu böyleydi

Kolektif giriþme içinde özel mülk sahipliðine baðlý hýrsýzlýk, darp vs. yoktu. Bu yüzden kolektif yapý içinde olmayan hýrsýza karþý “baþkasýnýn malýna tecavüz ettin” diye yargýlayan bir vicdani mantýk ta yoktu. Ortak Paydaþlý alan içinde bunlar beliremiyordular. Kediye köpeðe vicdan sýzlamýyordu. Bu bir anlayýþtý. Vicdan anlayýþ bilgi üzerinde bir dayatmaydý.

Köleci sistem içinde mülk sahibi olup olmamanýza baðlý olarak beliren hýrsýzlýðýn, kötü olduðunu kiþiler kolektif dengelerle deðil de, El ‘in mantýðýyla anlýyordular! Sahiplerin hýrsýzlýða uðramasýný kötü anlýyorlardý. Ama ihale yolsuzluklarý gizli ve meþruydu. Kötü olan hasetti, haset olan kötüydü! Bu kýsýr döngü içinde hasedi kötülüðe baðlayacak somutluk söylenmiyordu. Ýnsan niye hasett, niye kötüydü?

Oysa tekil dönem, yönelimleri içinde tilkinin aðzýndaki tavuðu alan bir kiþiye veya sincabýn biriktirdiði cevizlere konan birine karþý hiç kimse; “seni hýrsýz seni! Öte dünyada bu yaptýklarýnýn hesabýný vereceksin” demiyordu.