bir zamanlar, bir memlekette, bir orman vardı. ormandaki ağaçlar her bahar yapraklarını açar, kış yaklaşırken yapraklarını dökerlerdi...ormandaki bu ritim, görenleri hiç şaşırtmazdı.ne kuşlar, ne insanlar, ne de ormanda yaşayan hayvanlar, bunu doğal karşılardı. gel zaman, git zaman günün birinde bu oramana, nereden geldiği belli olmayan bir fil geldi!..

fil, kocaman gövdesi,upuzun hortumu ile ormanda yaşayan ağaçların, kuşların,hayvanların, hatta çiçeklerin, böceklerin ilgisini pek çekti!..hepsi gözlerini açarak fili seyrediyor, onun heybeti karşısında hayrete düşüyordu...fil, bu merak ve beğenilmişlikten mutluluk duyuyor, eşek gözüne benzer gözlerinin içi gülerek çevreye gülücükler yayıyordu!..derken, filin karnı bir acıktı, bir acıktı sormayın gitsin!..karnını doyurmak için, bir plan yaptı!..önce ormanda yaşayan ağaçları sevmeli, sever gibi yapmalıydı!..

bir gece ormanda dolaşırken, küçük meşe fidanının titrediğini gördü. hemen yanına sokulup,upuzun hortumunu çıkarıp, meşe fidanının gövdesine doladı!..fidancık ısınmış, titremesi durmuştu!.aslında meşe fidanının ısındığı falan yoktu, ölmüştü!.ormandaki diğer ağaçlar, bu durumu iyilik sanıp “beni de hortumla, beni de hortumla” talebiyle konuşmaya başladılar!.

artık fil, o ağaçtan bu ağaca, bu ağaçtan o ağaca giderek bütün ağaçları hortumladı!..

sonu mu; sonu fena!..orman kurudu!..

😀😀