bir zamanlar, bir memlekette, bir orman vardý. ormandaki aðaçlar her bahar yapraklarýný açar, kýþ yaklaþýrken yapraklarýný dökerlerdi...ormandaki bu ritim, görenleri hiç þaþýrtmazdý.ne kuþlar, ne insanlar, ne de ormanda yaþayan hayvanlar, bunu doðal karþýlardý. gel zaman, git zaman günün birinde bu oramana, nereden geldiði belli olmayan bir fil geldi!..

fil, kocaman gövdesi,upuzun hortumu ile ormanda yaþayan aðaçlarýn, kuþlarýn,hayvanlarýn, hatta çiçeklerin, böceklerin ilgisini pek çekti!..hepsi gözlerini açarak fili seyrediyor, onun heybeti karþýsýnda hayrete düþüyordu...fil, bu merak ve beðenilmiþlikten mutluluk duyuyor, eþek gözüne benzer gözlerinin içi gülerek çevreye gülücükler yayýyordu!..derken, filin karný bir acýktý, bir acýktý sormayýn gitsin!..karnýný doyurmak için, bir plan yaptý!..önce ormanda yaþayan aðaçlarý sevmeli, sever gibi yapmalýydý!..

bir gece ormanda dolaþýrken, küçük meþe fidanýnýn titrediðini gördü. hemen yanýna sokulup,upuzun hortumunu çýkarýp, meþe fidanýnýn gövdesine doladý!..fidancýk ýsýnmýþ, titremesi durmuþtu!.aslýnda meþe fidanýnýn ýsýndýðý falan yoktu, ölmüþtü!.ormandaki diðer aðaçlar, bu durumu iyilik sanýp “beni de hortumla, beni de hortumla” talebiyle konuþmaya baþladýlar!.

artýk fil, o aðaçtan bu aðaca, bu aðaçtan o aðaca giderek bütün aðaçlarý hortumladý!..

sonu mu; sonu fena!..orman kurudu!..

😀😀