Doğumum günahsız bir yavrunun gözlerinde oldu. Sıra sıra süzüldüm henüz rengini almamış gözlerinden aşağılara. Yanaklarından inmeye bile fırsat bulamadan silinmiştim. Bir damlama dahi kıyılamayacak kadar değerliydim belli ki. En zor isteklerin en basit ifadesiydim ben. Susamak, acıkmak, üzülmek gibi, hiç bir dilin benim kadar kolay anlatamadığı uyarı alfabesi..

  Kahpe bir ayrılığın ardından düştüm genç kadının gözlerine. Ne silen oldu, nede " ağlama döneceğim " diyen. Yavaşça süzüldüm istasyondaki tren sessizliklerinde. Kayıtsızca sallanan elin ritminde aktım yanaklardan.  Aşinası olduğum  parkelere düşerken anladım, tek kalmış bir yürekten geldiğimi. Bitkisel hayata girmiş istasyonda, dönmemek üzere giden bir vefasıza verilen son hediyeydim..

  Neden buradayım sorusunun bile saçma olduğu bir yastığa damladım. Karanlık bir ilişkinin, bembeyaz damlalarıydım anlaşılan. Üzülmenin bile mahremiyeti olmalıydı ki, yastığı ıslatmam için vakit gece yarısı seçilmişti. Kavga dolu bir gecenin yastığa asılmış hatırası olmalıydım. Halledilemeyen problemlerin, belki de kendinden bile gizlenen sonların habercisiydim.

  Zamanı içmiş bir çift gözde doldum. Ölü bir sonbahara emanet edilmiş evlatların özlemini anlattım az önce yaşlı adama. Çoktan yolcu edilmiş umutların ardından damladım, sorumluluklarını bırakmış yanaklara. Soğuğa keserken vücudum, birazda şaraba karışmıştı kokum. Şarkıların ve masalların bile terkettiği, sonsuz bir öyküydüm sanki...

  Kimi zaman mutluluklardan ayrılıklara esen bir rüzgar, kimi zaman soğuk kıskançlıklardan, sıcak aşk acılarına yol alan fırtınayım.  Tek dostu yalnızlık olanların gündüzü, vicdanıyla mahkemeliklerin gecesiyim. Ben gözyaşıyım. Ben gözlerden firar etmiş, ince ve kısa vadeli bir yağmurum..