Nerdeyim? Baþým dönüyor………. Kimse yok mu?……. Olamaz, burasý bir hastane olmalý. Ama, ben nasýl geldim buraya, hiç bir þey anýmsamýyorum, sadece belli belirsiz bi kaç hatýra. Küçüklüðümü hatýrlýyorum, hayat dolu bi kýz çocuðu. Bir çok kýz arkadaþýmýn aksine ben super kahraman çizgi romanlarý okumayý çok seviyordum. Onlar gibi özel güçlere sahip olmak isterdim her zaman. En küçük ayrýntýlarýn bile benim super gücüm olduðunu düþünmek hoþuma gidiyordu. Akþam yataðýmda sol kulaðýmýn üzerine yattýðýmda kalp atýþlarýmý dinleyebilmek bile kendimi özel hissettirirdi. Böyle þeyleri “Aaa, evet ben de yattýðýmda kalp atýþlarýmý dinlerim” cevabýný duymaktan korktuðum için kimseye sormazdým. Hatta, benim yapabildiðim bazý küçük el oyunlarýný yapabilen olursa büyük hayal kýrýklýðýna uðrardým. Nasýl yapardý o hareketi, oysa ben özeldim, ben süperdim.

Evet, þimdi bazý þeyleri daha net hatýrlýyorum, genç kýzlýðýmý hatýrlýyorum, özel olmak hala idealimdi, baþkalarýndan farklý olmalýydým. Saçlarýmý maviye boyattýðýmda babamla ettiðim kavgayý hatýrlýyorum. Annemin mavi saçlarýmý fýrçayla týpký 5 yaþýmda yaptýðý gibi taradýðýný hatýrlýyorum. Güzel annecim benim, nasýlda üzerime titrerdi. Peki neden annemi mutlu hatýrlayamýyorum. Annemi hiç gülerken hatýrlayamýyorum. Sadece onun hýçkýra hýçkýra aðladýðýný ve bana sýkýca sarýldýðýný hatýrlýyorum. Bana tek söylediði bunlarýn hepsinin geçeceði ve her zaman yanýmda olacaðýydý. Peki neden þimdi burada deðil. Saatlerce elimi tutar, saçlarýmý okþar ve benim moralimi düzeltmeye çalýþtýðýný hatýrlýyorum. Zavallý annem, benim için kendini harap ederdi, iðrenç olmasýna raðmen, erimiþ yüzümü tüm þefkatiyle okþardý. Erimiþ yüzüm, hayýr hayýr HAYIR, benim erimiþ yüzüm. Canlý çýktýðým o güne her gün lanet ettiðim o korkunç kazadan beri sadece annem yanýmdaydý. Tanrým ne korkunç ironi, tek istediðim herkesten özel olmaktý, ama þimdi þu halime bak, burnum, kulaklarým, dudaklarým ve tek gözüm artýk yok, derim ise onlarýn yokluðundan utanýrcasýna boþluklarý doldurmaya çalýþmýþ. Eskiden herkesten farklý görünmek için her þeyi yapardým, þimdi herkes gibi görünmek için her þeyi yaparým. Beni bu hale getiren kaderime ve tanrýya her gün lanetler okuduðumu hatýrlýyorum. Beni bu hale getiren kazadan sorumlu babama aðza almaktan þimdi bile utandýðým küfürler ettiðimi hatýrlýyorum. Ah baba, baba senden nefret ediyorum, yüzün bile gözümün önüne geldiðinde diþlerimin sýkmaktan aðrýdýðýný hissediyorum. Yüzümde kýrdýðýn içki þiþesi. Yüzümden akan kanla karýþýk alkolün tadý hala damaðýmda. Sonra seni durdurmaya çalýþan annemi kenara iterken elinden fýrlayan izmaritin saçýmý alev içinde býraktýðý o an. Gözlerimin önüne bir perde gibi inen o alevler. Tanrým, yüzümü ilk kez gördüðüm aný hatýrlýyorum, nefes alamýyordum, kalbim sanki atmýyor, atmak istemiyordu, beni sakinleþtirmek için zorla yaptýklarý iðnenin acýsýný bile hissetmiyordum, o yüz benim olamazdý, aradan aylar geçtiðinde bile aynadaki zavallýnýn benim olduðuna inanamýyordum.

Hastanelerde geçirdiðim korkunç aylarý hatýrlamak istemezken, peki neden þimdi bu hastanedeyim tekrar. Ne iþim var bu lanet yerde. Acaba normal bir kontrol için mi buradayým. Ama o zaman neden bilincim yavaþ yavaþ yerine geliyor. Ne oldu, ne yapýyorum burada? Yine babamý hatýrlýyorum, beni ilk kez ziyarete geliyordu, aylardan sonra ilk kez. Kapýnýn çaldýðý an kalbimin aynada ilk kez yüzümü gördüðüm andaki kadar sýkýþtýðýný hatýrlýyorum. Baba, baba hangi yüzle karþýma çýkabildin? Hangi yüzle karþýma geçip özür dileme laflarý edebiliyordu. O konuþuyordu ama ben onu duymuyordum. Tek algýlayabildiðim babamýn gözlüklerinden yansýyan görüntüm. Her fýrsatta gözlerimi kaçýrdýðým görüntüm babamýn gözlerinden bana yansýyordu. Sonra tek hatýrladýðým meyve býçaðýndan damlayan kan damlalarýnýn yere çarptýklarýnda çýkardýklarý patlamalar, kulaklarýmý patlatan gürültüleriyle yere düþen kan damlalarý, kendimi tekrar özel hissettiren kan damlalarý. Bilmiyorum, belkide bir süper kahramana yakýþýr biçimde oradan kaçmak istediðim için pencereden kendimi dýþarý býraktým. Yüzümü yalayan rüzgar hissettiðim son þeydi, küçükken evimizin arkasýndaki bayýrdan aþaðýya doðru koþarken hissettiklerimi anýmsattýran son an. Belki de hayatýn gözler önünden geçmesi böyle bir þeydir. Sonra bir anda kesilen sesler, yine sol kulaðýmýn üstünde yatýyorum ama kalbimin sesini duyamýyorum, artýk beni özel hissettiren þeyler de yok hayatýmda. Þimdi her þey çok açýk, çok net, yüzüm artýk eskisi gibi güzel ve hemþirenin erimiþ yüzüme son perdeyi çekmesinin vakti geldi.

Son sahne ve son perde…