Ah annem, güzel annem, buğulu gözlü, al yanaklı, ay yüzlü, bir tanem, can tanem. Köyünün güzeli, kocasının sultanı, anasının göz bebeği, kara bahtlı annem. Kaderin önüne geçilmiyor yazık ki annem. Doğarken ölmem senin hatan değildi canım annem. Köy yeri biliyosun burası, bir çok arkadaşım erkenden göçtü buralardan. Ama ben gitmedim annecim, gidemedim. Kırılan kalbinin her bir parçası beni bacağımdan, kolumdan yakaladı, bırakmadı. Gitmedim, gidemedim.

Siz babamla tarlada fasulye sırıklarının arasında fasulye toplarken arkana o yapışkan fasulye yaprağını yapıştıran hınzır bendim. Arkandan umursuzca yaprağı çıkartırken hemen yanında kıs kıs gülüyordum. Bilemedin, göremedin, gülmedin canım annem.

Bir köşeye sıkıştırdığım kertenkele ile oynarken kertenkele birden kuyruğunu bırakıp kaçınca arkanda korkudan saklanan yine bendim güzel annem. Sıkıca sarıldım bacağına ama sen çok uzaklara dalmış kimbilir belki beni düşünüyordun. Göremedin, sarılamadın canım annem.

Sen saatlerce uyurken hemen başında mis gibi sabun kokan saçlarını okşayan, ben öldükten sonra ak düşen saçlarını koklayan, bir kerecik bana sarılıp, kocaman bi öpücük verebilmen içen umutsuzca yalvaran bendim pamuk annem. Sarılamadın, öpemedin canım annem.

Benim için yaptığın tahta oyuncaklarla gizli gizli oynayan, hatta istemeden tahta atı düşürüp kuyruğunu kıran rüzgar değil bendim annem. Sen kırık oyuncağın başında saatlerce hıçkıra hıçkıra ağlarken binlerce kez özür dileyen bendim annecim. Göz yaşlarını beceriksizce silmeye çalıştım ama yapadım, yapadım…

Sonra bir gün bana bir şans daha verildi. Kontrolsüzce vücuduna çekildim. Bu beden için zavallı ruhuma bir şans daha verildi. Aylarca kalbinin sesiyle uyudum uyandım, yaşadığım mutluluğu ve sevinci sana anlatamam güzelim. Doğduğumda ağlamamak için sana söz verdim, dünyanın en değerli en rahat beşiğine tercih etmeyeceğim kucağına yerleşir yerleşmez sana kocaman bir gülümseme vereceğime sana söz vermiştim cancağzım.

Ama yapamadım. Tutamadım sözümü güzel annem, buğulu gözlü, al yanaklı, ay yüzlü, bir tanem, can tanem. Nasıl tutabilirdim ki sen avuçlarımın arasından kayıp giderken, doğru düzgün açamadağım ellerimi tutmuş son nefesini verirken, bir ömre bedel gözlerime bakıp son kez gülümserken. Nasıl sözümü tutabilirdim anne?