Dünyanın en samimi ve sıcak ismidir anne!..Varlığımızın sebebidir onlar…Ufacık bir bebekken bizlere bütün mesaisini ayıran,gecesini ve uykusunu bölen,yemeyip yediren,içmeyip içiren ve merhamet kanatlarını ardına kadar açıp bize sığınak yapan bu cefakâr insanların hakkını ödemek mümkün müdür?Hiç sanmıyorum.Öderim diyen mübalağa yapıyordur.
     Kadını müşfik ve merhametli kılan annelik duygusudur.Dünyanın en muhterem varlığı annelerdir.Dinimiz anneye itaat etmeyi, vazifelerin en mühimi olarak görmüştür.Annesi ve babası sağ olanlar,bu mümtaz insanların varlığını bir fırsat ve nimet olarak görmelidir.Keza onların gönlünü alarak en kısa ve kestirme yoldan cennete ulaşmış oluruz.Hadiste belirtildiği gibi: “Cennet anaların ayağı altındadır.”Yaşadıkları sürece onlara “Öf” bile dedirtmemeliyiz.Onlara iyi muamele etmek,cennete gidişimizi kolaylaştırır.
     Resulullah Efendimiz, anne babaya hizmeti bir nevi cihat olarak görmüştür.Hadis ravilerinden İbnu Amr’ın, Peygamberimizle ilgili olarak naklettiği şu hadise çok manidardır: “Bir adam ,cihada iştirak etmek için Efendimiz’den izin istedi.Resulullah: “Annen baban sağ mı?” diye sordu.Adam “Evet” deyince “Onlara hizmet de cihat sayılır,sen onlara hizmet ederek cihat yap” buyurdu.
     Dünyada anne sevgisinin yerini tutacak hiçbir sevgi yoktur.Çocuklar annelerinin gözünde hiç büyümezler.Doksan yaşındaki annenin,yetmiş yaşındaki oğlunun başını dizinin üzerine koyup okşadığına çoklarınız şahit olmuştur.Annelerin karşılıksız ve katıksız sevgisi yıllar geçtikçe tüm tazeliğiyle sürüp gider.
     Atalarımız : “Yuvayı dişi kuş yapar” diyerek anaların önemini vurgulamışlardır.Her ne kadar evin reisi babaysa da, elmanın iki eşit yarısı hükmündeki bu iki cins,örnek bir işbirliği içerisinde çocuklarına sıcak bir zemin hazırlarlar.Karı koca arasındaki huzursuzluk aynen çocuklara da yansır.Dünyanın cennet ya da cehenneme dönüşmesi biraz da ebeveynin elindedir.Hayattan zevk almak ailedeki huzurla mümkündür.Müspet ortamda yetişen çocukların ruh sağlığı bozuk olmaz.Çocukların, annelerinden uzun süre ayrı kalmaları,onların ruhî gelişimini olumsuz olarak etkilemektedir.Anneler çocuğun ilk öğretmeni olma konumundadır.Problemleri çözmede çocuklara rehberlik ederler.Kişiye her gün balık getirmektense,ona balık tutmayı öğretmek daha faydalıdır.İşte çocuklarımıza yardımcı olurken de bu ölçüye riayet etmeliyiz.
     Çalışan annelerin,çocuklarıyla istenilen düzeyde ilgilenmeleri mümkün değildir.Fiziksel ve ruhsal olarak anneden ayrı kalma,davranış bozukluklarına yol açabilir.Çocuk mazeret kabul etmez.İlgi,sevgi,şefkat ve merhamet bekler.
     Anne ve babaya duyulan sevgi ve iştiyak,edebiyatımızda da yaygın bir tema olarak işlenmiştir.Özellikle şiirde,anne sevgisi önemli bir konu başlığıdır.Anneleri senede bir defa anmak asla yeterli değildir.Bence her gün anneler günüdür.Bu gibi belirli gün ve haftalar ancak birilerinin ticarî gayelerine hizmet edebilir.Annelerimizin kıymetini yaşarken bilelim.Onları yılın üç yüz altmış beş günü hoşnut etmenin yollarını araştıralım.Çünkü ana gibi yâr olmaz.Sözlerimi Üstad Necip Fazıl Kısakürek’in “Anneciğim” adlı şiiriyle bitirmek istiyorum:
     “Ak saçlı başını alıp eline,
      Kara hülyalara dal anneciğim!
      O titrek kalbini bahtın yerine,
      Bir ince tül gibi sal anneciğim!

      Sanma bir gün geçer bu karanlıklar,
      Zulmetin ardında yine zulmet var!
      Çocuklar hıçkırır,anneler ağlar,
      Yaşlı gözlerinle kal anneciğim!”

e-mektup: mnihatmalkoc@hotmail.com