Melekler sessiz bir telaþý anlatýr gözleriyle
Uzayan sessizlikleri izleyen bir mevsim gibi
Deðiþtikçe yeniden anlatýr bu
Bütün zamanlar çýplak
Aynalarda ayný yansý.

Uzak;
Þiirin þarkýsý ise eðer gitmek zorunludur
Hep ayný töreni bekler
Ayný sözcükler yorgun
Ayný caddelerde ölüm sansar yüzümü oyalayan tarih
Ve rastlantý…

Çýkýp dönememek
Kuzeyin soðuðunda yitirmek bütün düþleri!

Þarkýlar çýplak geceyi örtüyor
Üþüyor bütün kuþlar
-Kuþlar ki aramýzda kalsýn, Hafýz’ý tanýr hepsi

Kravatý þiir gibi taþýyan þairler gerçekçidir
Ellerinde mevsimin ilk tanýðý;
Nar çiçekleri;
Kýrmýzý, kendine deliren
Ölümü bir gerçekle yürüten ve soluk almayý erteleyen.

Ah þimdi uzamýþ sakallarýma cinnet yaðýyor her gün
Bu kent beni týrmalýyor
Yüzümde gezinen bir maðripli
Dilimde küf tadý
Tanýþan mevsimleri kolayca seviyorum,
Tanýþan insanlarý sevmediðim gibi.

Azalan ses,
Yiten ýþýk!
Üstümü ört ey karanlýk!
Evlerde delirmiþ bir sýkýntý
Uzlet burcunda bütün aþklar
Gitmek peþi sýra acýnýn
Ve ölüm dinlenmiþ bir þarký…!