Melekler sessiz bir telaşı anlatır gözleriyle
Uzayan sessizlikleri izleyen bir mevsim gibi
Değiştikçe yeniden anlatır bu
Bütün zamanlar çıplak
Aynalarda aynı yansı.

Uzak;
Şiirin şarkısı ise eğer gitmek zorunludur
Hep aynı töreni bekler
Aynı sözcükler yorgun
Aynı caddelerde ölüm sansar yüzümü oyalayan tarih
Ve rastlantı…

Çıkıp dönememek
Kuzeyin soğuğunda yitirmek bütün düşleri!

Şarkılar çıplak geceyi örtüyor
Üşüyor bütün kuşlar
-Kuşlar ki aramızda kalsın, Hafız’ı tanır hepsi

Kravatı şiir gibi taşıyan şairler gerçekçidir
Ellerinde mevsimin ilk tanığı;
Nar çiçekleri;
Kırmızı, kendine deliren
Ölümü bir gerçekle yürüten ve soluk almayı erteleyen.

Ah şimdi uzamış sakallarıma cinnet yağıyor her gün
Bu kent beni tırmalıyor
Yüzümde gezinen bir mağripli
Dilimde küf tadı
Tanışan mevsimleri kolayca seviyorum,
Tanışan insanları sevmediğim gibi.

Azalan ses,
Yiten ışık!
Üstümü ört ey karanlık!
Evlerde delirmiş bir sıkıntı
Uzlet burcunda bütün aşklar
Gitmek peşi sıra acının
Ve ölüm dinlenmiş bir şarkı…!